Je hebt Duitsland en je hebt Beieren. Het laatste is een onderdeel van het eerste, maar in Beieren zien ze dat soms een beetje anders. Er zijn andere mensen, andere kleren, andere wetten en andere gewoonten. Het heet niet voor niks ‘Freistaat Bayern’. De steden uitgezonderd, is het een heel landelijk en traditioneel gebied met veel aandacht voor de kwaliteit van de omgeving, de natuur en het milieu. Ik was er weer eens om samen met broer Louis mijn zus Hedwig te bezoeken. Ik kom er wel vaker, zoals afgelopen winter en twee jaar geleden midden in de zomer. Maar eind april is wel een heel mooi seizoen om ernaartoe te gaan. Op de grens van winter en zomer. De winter kan er plotseling overgaan in zomer en ook andersom, waarbij lente en herfst min of meer worden overgeslagen. In één blik een zomers én een winters tafereel. Bloemen, zelfs gele weiden vol paardenbloemen en uitlopend groen met op de achtergrond de sneeuw nog op de bergen, ook op de wat lagergelegen delen. We hebben die grens aan den lijve ondervonden. Donderdag nog zomerse temperaturen en fraai in het gebied rondgereden en de volgende dag ijzig koud met amper een paar graden boven nul.
Een mooie gelegenheid om dan Kempten nog eens te bezoeken. Er was een jazzfestival en in de ochtend staan er al volle bierpullen op de terrassen. En om de Residenz eens te bekijken met een overdaad aan barok/rococo, zoals je dat wel meer ziet in dat deel van Beieren. En natuurlijk om – zoals we daar ook vaker doen – in het Residenz-café tussen bejaarde dametjes koffie te drinken met een groot stuk taart erbij. Hoe dan ook, een héél andere wereld dan waarin ik zelf verkeer. Heel leuk dus om – in combinatie met familiebezoek – ernaartoe te gaan, maar ook heel leuk om weer terug te komen in mijn eigen Amsterdamse wereld. Maar het hoofddoel van het reisje deze keer was het ophangen van veertien foto’s met als thema ‘Nederland’ in de fysiotherapiepraktijk van Hedwig en haar man René. Die hebben die praktijk al 30 jaar en gaan ermee stoppen aan het eind van 2020. Tot dat moment zullen mijn foto’s daar hangen en een mooie gelegenheid – vonden ze – om de Nederlandse wereld eens aan Beierse wereld te laten zien. Die Beierse wereld staat op:
Dagboek van een camera 