Het traditionele uitstapje naar Frankfurt in het eerste weekend van december. Marcel had er zijn jaarlijkse zwemtoernooi en ik zou er meedoen aan de ‘Rainbow Run’, een 10 kilometer loopje ergens in een bos buiten de stad. Ware het niet dat ik hevig verkouden was, dus heb deze kelk aan mij voorbij laten gaan. We logeren altijd in een hotel vlak bij het Hauptbahnhof, centraal gelegen, maar aan de rand van een ‘moeilijke buurt’, met zwervers, die in slaapzakken op trottoirs slapen, drugsverslaafden en andere lieden die het wat minder in het leven hebben getroffen en daardoor aan de zelfkant zijn geraakt. Daar was ik bijna van mijn laptop afgeholpen door iemand die vanaf de overkant van de straat naar me schreeuwde dat het toch echt zijn tas was. In plaats van het tienkilometer-loopje is volstaan met een tienkilometer-wandeling, uitgezet door de lokale VVV. Groot voordeel is dat je dan wat meer op de omgeving let en dat de camera ook mee kan. Het centrum ontwikkelt zich in rap tempo tot een Manhattan. En overal bouwplaatsen voor nóg meer wolkenkrabbers. En in het centrum brede wegen, waar in drie rijnen dik flink hard wordt gereden en je veel te lang moet wachten dat je als voetganger ook een keer mag oversteken. Behalve voor liefhebbers van hoogbouw-architectuur is er weinig te genieten, en ik had dan ook niet de indruk dat het een levendige woonbuurt is. Maar de stad heeft twee gezichten. Elders is dan ook nog veel moois te zien, laatmiddeleeuwse architectuur, vakwerkhuizen en de fraaie ligging am Main. Niet te missen waren natuurlijk de kerstmarkten met – voor de liefhebbers – de kerstversieringen en de vele culinaire hoogtepunten. Hoe het er daar uitzag staat op:
Dagboek van een camera 