Net toen het pessimisme toesloeg en ik dacht dat, na het sinds mensenheugenis koudste voorjaar, de zomer ook al door het putje zou verdwijnen werd het ineens zomer. En hoe…! Dus eindelijk eens een keer écht naar het strand. Meerdere keren zelfs: Zandvoort, waar we al jaren komen, maar ook Callantsoog, een nieuwe sinds vorig jaar ontdekte locatie. Behalve dat je op het strand kunt liggen of een plonsje kunt wagen in het nog veel te koude water zijn er ook de nodige (dierlijke) levende wezens te zien. Om te beginnen de kwallen, die – zover het oog reikt – bij duizenden op het strand liggen. Het is eigenlijk één groot kerkhof, want eenmaal aangespoeld zijn ze dood en het ontbindingsproces voltrekt zich dan binnen 24 uur. Ze drogen uit en de volgende vloed spoelt de restanten terug naar de zee, waarmee hun tamelijk beperkte levenscyclus is voltooid.
Zo gaat het ook in Callantsoog, met zijn strekdammen. Bij eb komen die droog te liggen en de vogels doen zich dan tegoed aan de achtergebleven schelpdieren en bij de weer opkomende vloed worden ook daarvan de restanten, die ze niet meer believen, terug in zee gespoeld. Behalve kwallen zijn de ‘bastaardsatijnrupsen’ andere levende wezens die een verblijf aan de kust onaangenaam kunnen maken. Ik had in Zandvoort het lieve beest nota bene uitgebreid in de duinrand gefotografeerd, maar als dank zat daags erna mijn hele lijf onder de hevig jeukende bulten. Het lieve beestje is familie van de ‘eikenprocessierups’ en wat voor ongemakken dié kan veroorzaken is genoegzaam bekend. Maar het jeukende ongemak was na enkele dagen wel weer verdwenen. En gelukkig was er ook wat meer ‘aaibaar’ gedierte. Natuurlijk het ‘lieveheersbeestje’, dat zijn naam blijkbaar niet voor niks heeft gekregen. En aan het eind van de dag in Zandvoort de talrijke herten, die zich dan in het warme avondlicht mooi voor de camera lieten zien. Een indruk van wat aan de kust in deze mooie zomerweek te zien was, staat op:
Dagboek van een camera 