Het stalen ros is weer eens van stal gehaald, het heeft een servicebeurt ondergaan en was helemaal klaar voor de eerste tocht met de ‘fietsclub’. Die ‘fietsclub’ bestaat nu 40 jaar. Allemaal studiegenoten uit Tilburg, in de 70’er jaren afgestudeerd, later collega’s op de werkvloer in ‘het Haagse’ en nu pensionado’s. Meestal trappen we in april af met een ‘Rondje Bol’, door de Bollenstreek dus. Maar die stond er dit jaar wat minder uitbundig dan gebruikelijk bij. We waren natuurlijk door het koude voorjaar eigenlijk ook iets te vroeg. Ook ontbraken de toeristen, maar dat scheen niet erg te zijn, want die banjeren toch maar door de tulpenvelden voor hun uitgebreide fotosessies. En tenslotte, misschien wel het belangrijkste, lagen veel bollenvelden braak en zullen dat vermoedelijk altijd blijven, tenzij ze iets anders met die grond gaan doen. Het is er eigenlijk te kleinschalig en niet meer rendabel. In de Kop van Noord-Holland is meer ruimte en het bloemgebeuren is dan ook langzaam daarheen aan het verschuiven. Misschien moeten we ons ‘Rondje Bol’ dan ook maar eens daar gaan doen.
Toch was er nog veel moois te zien, ook al door de frisse, heldere en ‘Hollandse’ wolkenluchten. Vanaf Voorschoten door de Bollenstreek heen naar de Zilk en door de duinen via Noordwijk en Katwijk terug. Met dat duinenlandschap is iets bijzonders aan de hand, dat in Nederland weinig bekend is. Je zou het bijna niet geloven, maar hier lopen zóveel herten rond, dat het een plaag is. Ze hebben het hele duinlandschap kaal gevreten. Van de struiken is weinig meer over en ze hebben er dan ook al duizenden (!!!) moeten afschieten. Hoe dan ook, de kop van het fietsen is eraf, het voelde weer lekker, vooral nadat er vorig jaar, om de bekende redenen, weinig van fietsen terecht is gekomen. Foto’s zijn er ook gemaakt, want ook al is het een fietsclub, fotograferen wordt er gewoon gedoogd. Het kleine serietje staat op:
Dagboek van een camera 