In tegenstelling tot de zomer ben ik in de winter niet zo’n strandganger. Maar Marcel had, samen met twee van zijn zwemmaatjes, bedacht dat het wel leuk zou zijn een strandwandeling in Wijk aan Zee te maken. Dus wie ben ik om dan tegen te stribbelen? Maar strandgangers genoeg afgelopen zondag, want het leek wel bijna drukker dan op een doorsnee zomerdag. Het uitzicht op onze stranden is altijd de moeite waard. Je hoeft maar op een duin te staan en je kunt de halve kustlijn afkijken. In Wijk aan Zee kan je dan helemaal naar het noorden Egmond zien liggen. Naar het zuiden, met tegenlicht en een stuk dichterbij Tata Steel.
Het in de winter op het strand wandelen noemen ze ‘uitwaaien’. Ik heb die behoefte wat minder, maar het moet worden gezegd dat het strand en de zee er in de winter ook fraai uitzien. Af en toe zon, afgewisseld met donkere luchten op de achtergrond en een zee die zich door de straffe wind niet onbetuigd laat. Allemaal ingrediënten voor een fraai foto-middagje. Want de camera ging mee, dat had ik dan wél weer bedongen. Er werd trouwens niet alleen maar gewandeld en uitgewaaid. Allerlei vormen van sport werden er beoefend en vooral dat zwemmen op deze toch wel frisse januaridag vond ik indrukwekkend. Zwemmen in de open lucht in de winter is trouwens erg populair de laatste jaren. Regelmatig zie ik – ook in de winter – mensen zwemmen in het water van ons Entrepot-dok. En Marcel zwemt een aantal keren per week in het Miranda-buitenbad, nu door de lock-down alle binnenzwembaden gesloten zijn. Een impressie van het winterstrand staat op:
Dagboek van een camera 