Prinseneiland: al maandenlang neem ik me voor om er eens een kijkje te gaan nemen, maar het was er eigenlijk nog nooit van gekomen. Het is een wijkje even ten westen van het Centraal Station, nota bene op loopafstand van huis, dus zo moeilijk kan dat niet zijn. Het zou zaterdag prachtig weer worden, dus ook ideaal voor de camera. Totdat net na vertrek er ineens een grijze mistdeken over de stad werd gelegd. Wég fotomomentjes, maar toen schoot me weer te binnen dat je ook kunt wandelen zonder foto’s te maken. Want er zijn honderd andere redenen te bedenken om een wandeling te maken. Maar meteen schoot me gelukkig ook weer te binnen dat je niet altijd mooi weer hoeft te hebben om foto’s te maken. Dus toch maar weer die camera….!
Prinseneiland ligt aan de westelijke IJ-oever. Die is in de afgelopen jaren aardig volgebouwd. Daardoor is het wijkje een beetje aan het oog onttrokken geraakt als je er over de de Ruijterkade langs rijdt. Of als je met de trein richting Haarlem gaat. Het ligt nu een beetje ingeklemd tussen de hoogbouw aan de IJ-oever en de spoorlijn naar Haarlem. Het krijgt daarmee iets intiems, met het talud van de spoorlijn en met de wat hogere hoogbouw op de achtergrond als afgrenzing. Maar het is een elegante combinatie van verbouwde pakhuizen, grachtenpanden, ophaalbruggetjes en overal water. Aan het eind, en even verder naar het westen, liggen de wat grotere verbouwde pakhuizen aan de Silodam en de Veemkade. En het ding dat je helemáál niet over het hoofd kunt zien is ‘de Pontsteiger’, een inmiddels bijna iconisch appartementencomplex, duidelijk bedoeld voor de happy few en dat daar als een soort enorme rots in de branding eenzaam staat te zijn.
Het gebied is wat mij betreft een voorbeeld van hoe je gevarieerd kunt wonen. Ondanks het ‘progressieve imago’ van Amsterdam is er – wat betreft architectuur – ook weerstand tegen dingen die nieuw zijn en afwijken van hetgeen er al eeuwenlang staat. En als je dan toch zo nodig iets nieuws wilt bouwen, doe het dan ver weg, zodat je het dan in elk geval niet ziet. Maar vaak is het ook zo dat – als dingen er eenmaal een jaar of tien staan – ze ook niet meer weg mogen en inmiddels door de stad zijn omarmd. Het gebied rond Prinseneiland is daar misschien een voorbeeld van. Kijk zelf maar of dat waar is op:
Dagboek van een camera 