En wéér staat Nederland in de lock-down stand. De periodieke persconferenties van Rutte en de Jonge zijn tegenwoordig zo’n beetje de best bekeken TV-programma’s en sinds dinsdag is het land dus weer op slot. Vijf weken nu maar liefst, maar we zijn inmiddels wel aan de situatie gewend geraakt en vinden een ritme, dat overigens nog niet eens zo héél onaangenaam is. Dat geldt bepaald niet voor iedereen in Amsterdam. Sterker nog, het blijkt dat de economische neergang in deze regio, door de grote afhankelijkheid van de reis- en toeristensector, het sterkste is van heel Nederland. En dat is in de stad te merken. De horeca is al twee maanden dicht en daar komt nu dus nog een dikke maand bij. Toeristen zijn er niet en het altijd volle Rembrandtplein is leeg en opgestapelde terrasstoelen bepalen er de sfeer. Het maakt een onwerkelijke indruk en dit is dus niet de stad waarvan we in de loop van de tijd zo zijn gaan houden.
Op het Amstelveld zijn er ineens wél oliebollen, die op gepaste afstand moesten worden opgegeten. Maar zelfs dat voelde aan als een genoegen uit een ver verleden. Even verderop wordt een pizza beloofd, maar dat zullen we maar niet al te serieus nemen. Bijna al het denkbare vertier zit op slot. Geen wonder dat er weinig mensen op straat zijn, met navenant weinig verkeer. En als er al een tram langs komt is die ook nog eens vrijwel leeg. Maar ondanks dat alles is het toch de moeite waard om dit beeld eens vast te leggen. Niet zozeer om de plaatjes van Amsterdam, want die zijn er al genoeg. Maar wel om de sfeer van het tijdsbeeld waarin de stad zich eind 2020 bevindt. Hopelijk keert er in 2021 een beetje terug van de dingen in de stad, waarvan we zo zijn gaan houden. Het 2020-tijdsbeeld staat op:
Dagboek van een camera 