In de afgelopen hittegolf kon strandbezoek niet ontbreken. Maar het gebruikelijke Zandvoort was op de heetste en drukste dagen eigenlijk geen optie. De trein doen we dit jaar sowieso niet en op die allerdrukste dagen hadden ze de wegen er naartoe ook nog eens afgesloten. Dan maar weer eens naar Callantsoog, een stukje verder, maar eigenlijk ben je er even snel. Om precies te zijn: naar Groote Keeten, nog een paar kilometer verder naar het noorden. Je kan er ver kijken. Op een paar kilometer afstand zie je het strand van Julianadorp en dan nog iets verder Noorderhaaks, het onbewoonde eiland ten westen van Den Helder. En héél in de verte zie je in het zuiden de vage contouren van wat vroeger de Hoogovens heette. Op een of andere manier krijg je hier – kijkend naar het noordwesten met de kaart van de Noordzee in het achterhoofd – een meer ruimtelijk gevoel van de oneindigheid van de zee.
Het strand is er heel anders dan in Zandvoort. Er is een andere duinenrij, er zijn andere mensen en zelfs de lucht is er anders. Al zal dat laatste wel toeval zijn. Maar de grootste verschillen met Zandvoort betreffen toch wel de strekdammen, die je hier bij vloed weliswaar niet ziet, maar die bij eb tevoorschijn komen. Dan ontvouwt zich het planten- en dierenleven. Op de dam en in het ondiepe water eromheen wemelt het van zeewier, mosselen en allerlei soorten krabben. De uit de kluiten gewassen meeuwen storten zich op de weerloze mosselen en krabben en aan het eind van de schranspartij resten de overblijfselen, een paar uur later weer weggespoeld door de naderende vloed. Tot de cyclus zich weer in een eindeloos ritme herhaalt. Foto’s zijn er ook gemaakt, te zien op:
Dagboek van een camera 