De periodieke vrij-reizen-dagen van de NS brachten ons deze keer naar Zeeland. In totaal zes uur in de trein plus vijf uur sight-seeing maakten het wel een lange dag. Middelburg en Vlissingen waren de specifieke reisdoelen. In Middelburg was ik nog nooit geweest en in Vlissingen naar mijn idee één keer en dat nog in een heel grijs verleden. Daardoor kreeg ik het gevoel een dagje op vakantie te zijn. Beide steden, stadjes beter gezegd, liggen nog geen tien kilometer uit elkaar, maar zijn erg verschillend. Middelburg is een historisch stadje en ademt, vond ik, een Vlaamse sfeer. Al was het maar door de Belgische dingen die op de menukaart van het terras stonden. We hebben daar dus wafels gegeten en dat droeg ook bij aan het vakantiegevoel. Volgens de VVV zou de stad 1100 monument(jes) hebben. Leek me erg veel, maar het is maar net wat je allemaal onder monument verstaat.
We hebben er twee gezien: niet de minste trouwens, het prachtige stadhuis en de abdij. Oorspronkelijk katholiek, maar nu protestant. De preekstoel hebben ze van de Zuiderkerk in Amsterdam gekregen, omdat Amsterdam wat eerder ontkerkelijkt was dan Middelburg en die preekstoel vonden ze in Amsterdam niet meer nodig. We hadden die wetenschap van ene Henk, die we tegen het lijf liepen in de abdij en die zó enthousiast was over Middelburg dat hij ons nog een hele rondleiding door de stad heeft gegeven. Daardoor kwam het bezoekje aan Vlissingen een beetje in de knel, maar met de trein was het maar een paar minuten. Het station in Vlissingen ligt ver van het centrum. Maar wel meteen aan de Westerschelde en bij de boten naar de overkant. Al het scheepvaartverkeer van en naar Antwerpen heeft hier het recht van overpad.
Hoe veel groter kan het contrast met Middelburg nog zijn? We belanden na een uur lopen langs de Westerschelde uiteindelijk in het piepkleine historische centrumpje. Maar de boulevard is toch wel de attractie van Vlissingen. In de verte zie je Breskens in Zeeuws-Vlaanderen, nog iets verderop de kerncentrale van Borssele en heel ver kan je nog de haven van Antwerpen zien liggen. De horeca heeft de boulevard natuurlijk ook ontdekt. En tenslotte zijn er hoge woontorens verschenen, die in Benidorm niet zouden misstaan, waardoor deze wel erg contrasteren met dat kleine historische centrumpje. Wel is aandacht besteed aan de keuze van de materialen, waardoor die wooncomplexen er al met al toch niet onaardig uitzien. De foto-impressie van het minivakantietje staat op:
Dagboek van een camera 