Een B&B-weekend in de Weerribben. Een moerassig land in de uiterste kop van Overijssel. Van oudsher is het een land van turf en riet. Het riet is er nog een belangrijke activiteit. Vlak na de winter, dus nu zo’n beetje, wordt het ‘geoogst’, in bundels samengebonden en vooral gebruikt om er daken mee te bedekken. Het land leek me erg drassig, maar het schijnt dat de aarde door de recente vorst vijf centimeter onder de grond nog bevroren is, zodat het dit jaar juist extra gemakkelijk gaat. Bijna alle huizen hebben hier dus rieten daken. Alles wat niet bruikbaar is wordt verbrand, hoewel er nieuwe milieuwetgeving onderweg is die dat gaat verbieden. Veel huizen, met name rond Kalenberg, zijn alleen per boot of fiets bereikbaar. Ze zijn hier erg van de rust. Sommige huizen zijn gerenoveerd en sommige daar weer van zijn omgebouwd tot B&B, in afwachting van de toeristen die in de zomer gaan komen. Want dan is het drukker, met fietsen en boten. Chinezen hebben het hier nog niet ontdekt, in tegenstelling tot Giethoorn, niet ver hier vandaan. En straks komen de vliegtuigen die laag overvliegen richting Lelystad. Aan de affiches op de ramen kan je wel zien wat ze daarvan vinden. Zondag wegens de dreigende regen, die er niet kwam, een autotochtje langs de dorpjes in Friesland gemaakt. Einddoel was Harlingen, maar een tussenstop was het piepkleine dorpje Achlum, waar in 1811 de verzekeraar Achmea werd opgericht. In 2011 bestonden ze 200 jaar en mocht Bill Clinton hier een lezing houden. Niet dat Bill een bijzondere relatie had met het bedrijf, maar je moet toch wat als je eens wilt uitpakken. De camera is mee geweest en het resultaat staat op:
Dagboek van een camera 