Hoofddoel was het station van Arnhem, dat – zoals veel stations in Nederland – een grondige metamorfose heeft ondergaan. Hier zijn de architecten helemaal losgegaan en met name de hal heeft een futuristische uitstraling gekregen met zijn vele ronde vormen. Na een bouwput van bijna tien jaar, waarbij je ‘kruip-door-sluip-door’ de ingang moest proberen te vinden is hier eindelijk – wat betreft architectuur – een van de meest in het oog springende stations van Nederland gerealiseerd. Maar als je er dan toch bent ga je natuurlijk ook de rest van de stad bekijken. En dan blijkt maar weer dat je niet een vooraf bepaald plan moet hebben. Want op elke – niet vooraf geplande – straathoek is wel weer iets van de moeite waard te vinden. Al slenterend gaat alles vanzelf.
Ontmoetingen met de Arnhemmers bijvoorbeeld, die de nieuwe burgemeester Marcouch de hemel in prijzen, ondanks de ladingen van kritiek die hij uit sommige kringen ook heeft gekregen. Midden in de stad staat de Eusebius-kathedraal en dat is meteen de enige kerktoren in Nederland, waar je met een lift naar boven kunt. Dus meteen doen..! Want vanaf een toren zie je de stad weer in een heel andere dimensie. De bochtige Rijn bijvoorbeeld. De oevers daarvan vormen eigenlijk een wereld op zich. Je kan er moeilijk komen, dus de wereld gaat hier zijn eigen gang. Zoals een fiets, die hier prachtig ligt weg te roesten, zonder dat iemand er naar omkijkt. En verderop naar het oosten nog een fotogeniek industrieel niemandsland, waarvan eigenlijk onduidelijk is of daar nog wat gebeurt. Niets aan de Rijnbrug herinnert nog aan de operatie Market Garden in september 1944. Of het moest een verdwaald kanon zijn, dat ergens op een verdwaald pleintje is neergezet. De foto’s van dit Arnhemse uitstapje staan op:
Dagboek van een camera 