Delft: ik heb er 19 jaar gewoond, maar ben er nu ook al weer bijna 24 jaar weg. In die tussentijd ben ik er eigenlijk niet zo vaak meer geweest. Tot afgelopen vrijdag, toen we uiteindelijk het foto-reisje hebben gemaakt, dat ik eigenlijk al lang van plan was te maken. Ik woonde toen tegenover het station en die omgeving is nu onherkenbaar veranderd. Er was ooit een klein woonwijkje aan de zuidkant van het station, dat er nu niet meer is. Ook dat afgrijselijke spoorviaduct is verdwenen en de spoorlijn ligt nu onder de grond. Er is een heel nieuw en veel groter station gekomen, geïntegreerd met een kantorencomplex. Het oude stationnetje wordt nu verbouwd en daar schijnt een Italiaans restaurant in te komen. Het gebied is eigenlijk nog een kale vlakte en alleen al om die reden ben ik blij dat ik er weg ben.
Want het is er een jarenlange bouwput geweest, die trouwens nog lang niet weg is. Er is veel ruimte vrijgekomen, het gaat heel mooi worden, zeggen ze, maar ze hebben nog tot 2035 nodig om het gebied weer een beetje aan te kleden. En om financieel een beetje ‘boven Jan’ te komen, want ze schijnen de kosten om het gebied te herbouwen behoorlijk te hebben onderschat. Het weerzien was natuurlijk leuk en veel herinneringen en ook gevoelens kwamen boven. Ik zag dingen, die er toen ook wel waren, maar die me kennelijk nooit zijn opgevallen. Deze keer de toren van de Nieuwe Kerk beklommen (toen ook nooit gedaan) en ontdekt dat ik door die lage afrastering toch wel wat hoogtevrees heb. Ook was ik nog nooit op het terrein van de vroegere Calvé en Gist Brocades geweest. Tegenwoordig van DSM, maar het ziet er vervallen uit, maar daarmee niet minder fotogeniek. Het was andermaal een koude, grijze en donkere dag, maar het foto-serietje is er toch maar weer gekomen. Zie:
Dagboek van een camera 