Na lange tijd hebben we weer eens gewandeld. Deze keer langs de Neder-Rijn. Eerst bij Rhenen de brug over en daarna langs de uiterwaarden aan de zuidoever in oostelijke richting. Wandelen is natuurlijk een deel van de pret. Maar zeker ook de fotografie en we hadden afgesproken vandaag alleen met de telelens te fotograferen. Het licht was er vandaag goed genoeg voor. Het grootste deel ging over de dijk, maar je kan ook stukken lopen vlak langs de waterkant. Prachtig oud landschap, precies zoals het er zo’n zestig jaar geleden bij lag en zoals ik het uit mijn jeugd herinner. Mijn geboortestreek lag immers hier niet ver vandaan, een stukje naar het zuiden aan de zuidoever van de Waal. Verrassend was het wel om te merken hoeveel gevoelens, geuren en beelden er ineens, na ruim zestig jaar, uit mijn onderbewustzijn naar boven kwamen.
Opvallend vond ik de weelderige variëteit aan plantengroei in de uiterwaarden en ook het heldere water. De Rijn was vroeger een open riool, waar heel Duitsland en half Frankrijk zijn chemisch afval in dumpte. Nou weet ik heus wel dat de aanblik van het water niks zegt over de kwaliteit ervan, maar ik heb toch het idee dat het milieu in de afgelopen decennia een enorme slag heeft gemaakt. Ook heb ik vage herinneringen aan de momenten dat we vroeger zwommen, of in elk geval ‘pootje baadden’ in de Waal. Hooguit kan ik me achteraf afvragen of dat toen ook al een riool was. ‘Wat niet weet, wat niet deert’, zullen we dan maar zeggen. Bij Opheusden nemen we de pont weer terug naar de noordkant, langs de oude steenfabriek en door het bos over de Grebbeberg. Van dat laatste zijn geen foto’s, omdat je met een telelens in een bos weinig kan. Bossen zijn prachtig, maar fotogeniek zijn ze niet echt. Het uiterwaardendeel staat op:
Dagboek van een camera 