Er zijn plekken, waar een fotocamera niet kan vastleggen, wat het menselijk oog in staat is te zien. De Milford Sound is een van die plekken aan de fjordenkust in het zuidwesten. Daar hebben we een boottocht gemaakt met aan weerskanten bergen tot op meer dan 1500 meter hoog. Het bijzondere daarvan is dat het er vrijwel altijd regent en het is met meer dan 9 meter regen per jaar een van de natste plekken op aarde. Het spectaculaire is dat het water dan in enorme watervallen uit de bergen komt gutsen. Maar wij hadden pech, zo werd ons verzekerd, omdat het toevallig niet regende. Sterker nog, de lucht was strakblauw. De watervallen waren er wel, zij het minder heftig, maar de strakblauwe lucht maakte het wel fotogenieker. De weg naar Milford was trouwens minstens zo mooi. Ook daar rijden we in diepe kloven met 1500 meter verticale bergwanden om ons heen. En niet alleen de camera, maar ook de Nederlandse taal schiet dan te kort om vast te leggen welke indrukken daar zijn opgedaan.
Woensdag verder naar het zuiden. We rijden langs de ‘Southern Scenic Route’, die onder meer langs de zuidkust voert. Het gebied wordt qua landschap en klimaat wel eens vergeleken met Schotland: ruig landschap, fris, veel wind en regen. Maar ook vandaag geen regen en weer een strakblauwe lucht. Prachtige stranden aan de zuidkust, maar wel het gevoel aan het einde van de wereld te zijn beland. Als je over de zee kijkt is de volgende halte Antarctica. We komen in Invercargill, de meest zuidelijke stad van Nieuw-Zeeland. Een troosteloze stad, zo schrijven de boekjes, maar bij dit mooie weer ziet het er toch niet onaardig uit. Het uitzicht vanaf het nog iets meer zuidelijk gelegen Bluff hadden we in elk geval niet willen missen. Voor de foto’s zie:
Dagboek van een camera 