Dinsdag met René naar Maastricht geweest en daar een wandeling rond de St. Pietersberg gemaakt. René heeft zelf een aantal jaren in Maastricht gewoond, dus er was voor hem ook nog wel een nostalgische reden. Mijn enige nostalgie aan Maastricht was mijn studententijd, toen ik me vooral omringde met Brabantse en Limburgse vrienden en voor het carnaval af en toe naar Maastricht werd uitgenodigd. De reden voor het bezoekje van dinsdag was niet alleen nostalgie en sightseeing, maar ook om de nieuwe foto-zoomlens eens uit te proberen. Daarbij kwam wel dat het donkere seizoen daarvoor niet zo héél handig is, want deze lens komt pas echt goed tot zijn recht bij helder licht. Maar dat uitproberen was toch geen overbodige luxe, want er waren nog wel een aantal leer-momentjes. Er zijn namelijk veel te veel knopjes, en voor je het weet heb je weer een aantal foto’s gemaakt met verkeerd staande knoppen.
Verder was het een koud, maar toch interessant dagje. Vooral de mergelgroeves van de ENCI waren imposant. Na tientallen jaren graven gaan ze er, na veel oppositie, in 2018 eindelijk mee stoppen. Inderdaad is het hele gebied na al die jaren in een woestenij veranderd. Maar ze gaan het helemaal herstellen en omtoveren tot natuurgebied, wat ook wel weer jaren gaat duren, lijkt me zo. Al bijna in de schemering, ging het richting Chateau Neercanne, dat door sommigen de culinaire hotspot van Nederland wordt genoemd. Of je er goed kunt eten zijn we niet te weten gekomen, maar je kunt er wel mooi kijken, want de ligging is inderdaad geweldig. Vrijwel óp de Belgische grens met mooi uitzicht op het Maasdal en de nationale wijngaarden. Al in het donker naar het station gewandeld, voor nog een lange treinreis terug naar Amsterdam. Voor de eerste foto’s met de nieuwe lens, zie:
Dagboek van een camera 