Een familiebezoekje aan Groningen is aangegrepen om – ondanks het slechte weer – nu ook eens ‘het Hoge Land’ ten noorden van de stad Groningen en meteen het uiterste noorden van Nederland te bezoeken. ‘De Stad’, zoals ze daar de stad Groningen noemen, ken ik wat beter. Het is in Nederland een bovengemiddeld mooie en prettige woonstad, maar de rest van de provincie is voor mij nog wat ‘terra incognita’. ‘Het Hoge Land’ is een wat misleidende naam. Het land is zo plat als een dubbeltje, er is weinig begroeiing en ik kan me dan ook niet voorstellen dat het ver boven het N.A.P. ligt. Er liggen her en der knotsen van boerderijen, met enorme lappen grond en tussendoor liggen er kleine dorpjes, met een kerkje als notoir middelpunt. Ondanks het platte land liggen die kerkjes op ‘wierden’, lichte verhogingen in het landschap, die door de schaarse begroeiing meteen opvallen. En Als je er bovenop staat kijk je nog verder over het Hoge Land. Opvallend vond ik ook het flinke stuk gras om die kerkjes, dat daar meteen dienstdoet als het lokale kerkhof. De huizen in de dorpen zijn vaak klein, sommige herenhuizen, eigenlijk grote villa’s, uitgezonderd. Appingedam vond ik eigenlijk wel een pareltje. Daar hebben ze het probleem van de beperkte ruimte in de huisjes opgelost door keukens uit te bouwen boven de grachten. En er meteen een toeristische attractie van gemaakt: ‘de hangende keukens’. Het is ook het gebied van de aardbevingen. Ondanks de beeldvorming dat er niks aan schadeherstel gebeurt, heb ik toch wel de indruk dat er het een en ander aan reparatie gaande is. Maar het is natuurlijk onmogelijk om daar in twee uurtjes een objectief beeld van te krijgen. Al met al een mooi bezoekje aan een toch wel on-Nederlands stukje Nederland. Ondanks de regen is er toch een foto-serietje gekomen op:
Dagboek van een camera 