Op nog geen tien minuten trein-afstand ligt Zaandam. Dat was het doel van het wekelijkse foto-uitstapje dat we vrijdag maakten. Het station zelf zou ook al iets bijzonders zijn, maar dat viel toch tegen. De architectuur was met die rode buizen niet slecht, maar als je het niet onderhoudt, wordt het een grauwe bende, met ramen waar je niet meer doorheen kunt kijken en de rode buizen die in bezit zijn genomen door duiven met alles wat die daar achterlaten. Bouwen is dus één, maar onderhouden is twee. Maar even rechtsaf en daar staat dan ineens een prachtig hotel met op elkaar gestapelde Zaanse huisjes met dito kleuren. Plus het stadhuis en het winkelstraatje dat daar begint. Tikkeltje popperig (misschien zelfs kitscherig), maar toeristen zijn er sowieso dol op. Kwestie van smaak natuurlijk, maar het is wel uniek en dus ook fotogeniek.
Zaandam is van oudsher de producent van levensmiddelen en herbergt zelfs het oudste industrielandschap van Europa. Albert Heyn had hier ooit zijn eerste winkeltje, maar het meeste wat je nu bij AH kunt kopen, wordt hier al lang niet meer geproduceerd. Verkade bakt er nog wel zijn koekjes, maar de meeste fabrieken zijn, voor zover ze nog functioneren, nu onderdeel van grote internationale conglomeraten. Veelal staat hier dus industrieel erfgoed en dat is nu zelfs onderdeel van een fietsroute. De oostzijde, met gelijknamige straat, is een mengeling van dat erfgoed, soms nog in gebruik, maar soms ook vervallen. Tussendoor kleine huisjes, maar ook Vinex-achtige nieuwbouw die hier toch wel erg detoneert, maar wel weer ertussenin een prachtig café. Al met al een mooie fotogenieke mix. De Zaanse Schans was het verste punt dat we hebben gelopen. Een enorm parkeerterrein met bussen en het leukste vond ik daar nog niet eens de molens, maar de toeristen druk in de weer met hun selfies. De foto’s staan op:
Dagboek van een camera 