Je hebt van die autowegen in Nederland die je al vaak hebt gereden en die je dus bijna uit je hoofd kent. Zoals de A-28 tussen Amersfoort en Zwolle. Evenals het spoor tussen beide steden. Alleen het land er omheen is na al die jaren nog steeds een soort van ‘terra incognita’. Tot afgelopen maandag, toen we over de Veluwezoom zijn gewandeld. ‘Weg van de snelweg’, was een aantal jaren geleden een documentaireserie, en dit was nou typisch zo’n gebied ervoor. Altijd weer verrassend wat je kunt zien als je goed probeert te kijken. Begonnen in Harderwijk, wat ik nog ken van de vroegere schoolreisjes en in mijn herinnering was dat een klein vissersdorpje aan het IJsselmeer. Nu is het onherkenbaar veranderd. Het IJsselmeer is daar het Veluwemeer geworden met vakantieparken en dito vermaak, zoals de grote toeristenfuik van het Dolfinarium.
Maar het gebied rond Harderwijk is een walhalla voor fietsers, met een oververtegenwoordiging van elektrische fietsen. Maar ook nog steeds traditioneel landbouwlandschap met mooie oude boerenhoeven en een godvrezende bevolking. Het station van Nunspeet, een typisch stoptreinstation, was het eindpunt van de wandeling. Veel voorbijrazende treinen, waar ik zo vaak heb ingezeten, maar na een half uurtje wachten was er een trein zo aardig om onze vermoeide lijven op te pikken voor de thuisreis. De foto’s staan op:
Dagboek van een camera 