Het Vaticaan en alles wat daarbij hoort mag bij een bezoek aan Rome natuurlijk niet ontbreken. Om te beginnen het Vaticaans Museum. Ondanks de toeristische rust in de stad is het daar toch de bedoeling om online te reserveren en op het kwartier nauwkeurig aan te geven hoe laat je van plan bent te komen. Nu gaat er bij mij meestal wat fout als ik dingen online moet doen, vooral als het – zoals nu – ook nog op zo’n piepklein schermpje van mijn mobieltje moet gebeuren. Nu ging het dus ook fout, want ik had wél betaald, maar kreeg ondanks de toezegging geen barcode, waarmee je het museum in kunt. Gelukkig wel een bevestiging met een cijfercode. We nemen ons dan maar voor om een uur eerder te gaan om bij de ingang met de bevestiging in de hand de toegang alsnog te regelen. Maar bij de kassa hadden ze alle tijd om op hun dooie gemak de 24-cijferige code foutloos een computer in te tikken, die er daarna twee kaartjes uitspuwde.
En zo stonden we ineens één uur te vroeg bij de ingang. Ook helemaal geen probleem, want er waren toch al weinig bezoekers. Het museum straalt een onvoorstelbare rijkdom uit en de pijnlijke vraag dringt zich andermaal op hoe dat Vaticaan ooit in staat is geweest die rijkdom te vergaren. Maar nu je toch eenmaal binnen bent is het beter om van die pracht en praal te genieten dan te proberen die vraag te beantwoorden. De Sixtijnse Kapel is daarmee vergeleken eigenlijk een beetje een tegenvaller. Het is er schemerig, je mag er – ook zonder flits – niet fotograferen en zélfs niet gewoon praten. Daarna het andere Vaticaanse filiaal: de Sint Pieter. Ik herinner me nog van zes jaar geleden, toen ik ook op het plein stond, dat je eerst drie uur in de brandende zon mocht staan om binnen te komen. Daar hebben we toen dus voor bedankt.
Nu niets van dat alles, je liep zo naar binnen. De grootste kerk ter wereld met aan de zijkanten tientallen standbeelden, grafmonumenten, altaren en kapellen, met niet de minste pracht en praal. En ook nu komt de vraag op of er bij de bouw is gekeken naar functionaliteit of naar het uitstralen van macht. Verder ook op de laatste Rome-dag weer veel door de stad geslenterd. Eten deden we ’s avonds vlak bij huis in Trastevere. Het is niet voor niks een populaire wijk, want ik kreeg het idee dat alle toeristen in Rome juist deze wijk hadden uitgekozen om er te komen eten en voor het eerst ervoeren we (gezellige) drukte. Maar volgens mij was door het ontbrekende massatoerisme dit wel dé ideale tijd om de stad te zien. Toch bleef er nog veel over dat we niet hebben gezien. Een volgende keer dan maar. Het tweede Rome-fotoserietje staat op:
Dagboek van een camera 