Een paar dagen naar Rome, zo’n zestig kilometer onder Collevecchio. Dat doen we dan met de trein. Met een boemel, eigenlijk een forensentrein, die er anderhalf uur over doet en veertien keer onderweg stopt. Maar dan sta je wel midden in Trastevere, een van de meest populaire wijken van Rome, waar we een heerlijk B&B hebben. Mét balkon en uitzicht op de platanenstraat die naar het centrum loopt. Dat is vanaf het B&B goed te lopen, maar in vier tramhaltes sta je ook midden in de stad op Piazza Venezia, een mooi uitgangspunt om de stad verder te verkennen. René was – ondanks zijn gymnasiale én katholieke achtergrond – voor de allereerste keer in Rome. Dat werd dus onderhand wel tijd. Dat feit maakte het voor mij op een of andere manier ook extra leuk. Iemand had als reistip gegeven dat Rome ook zulke mooie buitenwijken had. Maar als je er dan voor de eerste keer komt en je hebt niet álle tijd, begin je natuurlijk niet met de buitenwijken.
Nee, dan doe je toch maar de highlights, die normaal gesproken worden overlopen door toeristen. Maar dit zijn geen normale tijden en dus zijn er ook nauwelijks toeristen. Ik kreeg de indruk dat dat vooral Italianen waren met hooguit een enkeling uit andere Europese landen. Maar niemand uit Amerika of Azië. Overal is het rustig en je hoefde nergens te wachten. We hadden twee-en-een-halve dag en als je het dan een beetje relaxed wilt doen, zul je toch moeten selecteren, maar zal aan het eind ook weer blijken dat je niet alles hebt kunnen doen wat je eigenlijk hád willen doen. We doen alles lopend. Behalve dan die paar tramhaltes vanaf ons B&B naar de stad. Lopen komt eigenlijk neer op slenteren en dat betekent dat je behalve die highlights ook nog genoeg andere en onverwachte dingen van Rome kunt zien. Als je goed kijkt tenminste en dat proberen we te doen. Vanaf Trastevere lopen we in eerste instantie via het Circus Maximus naar het Colosseum en Forum Romanum.
Op het Piazza Venezia staat het kolossale Vittoriano, ter ere van de eerste Italiaanse koning Victor Emanuel. Er is jarenlang volop gediscussieerd of zo’n groot ding eigenlijk wel zou passen in het stadsbeeld. Het werd algemeen zelfs erg lelijk gevonden. Maar, zoals het vaak gaat met lelijke bouwsels, nu het er eenmaal al zo lang staat, mag het natuurlijk niet meer weg. Ik heb het monument eerder eigenlijk alleen maar van een afstandje bekeken en dan nóg is het te groot om het ding goed op de foto te krijgen. Maar deze keer hebben we het ook van binnen en vooral bovenop bekeken. Het is ook van binnen inderdaad niet het mooiste monument van Rome, maar boven heb je een prachtig overzicht over de rest van de stad en kunnen we daar zo’n beetje inventariseren wat ons de rest van de dag te doen staat. Dat zijn de Trevi-fonteinen en de Spaanse trappen en alles wat er in die kleine straatjes daar tussenin nog te zien valt. Bij de Trevi-fonteinen viel het extra op hoe rustig het in de stad was. Ik was er vorig jaar met Marcel tijdens de Eurogames, en toen leek het wel alsof er een voetbalstadion aan het leeglopen was. Nu enkele tientallen mensen en genoeg tijd en gelegenheid om de fonteinen op je gemak op een bankje te bekijken. De highlights en de dingen die er nog meer te zien waren staan op:
Dagboek van een camera 