Het vervolg van ons bezoekje aan Collevecchio verliep in grote lijnen zoals we er begonnen waren: weinig ondernemen. Het dorp heeft veel schade opgelopen door de aardbeving van 2016 en veel panden zijn nog steeds gestut in afwachting van herstel, dat er misschien nooit gaat komen. Behalve dan de kerk, ook bijna ingestort, maar nu hersteld. Door corona even niet in gebruik binnen, maar de diensten worden nu gehouden op het parkeerterrein ernaast. Ik heb overigens niet de indruk dat ze hier nog heel gelovig zijn, afgaand op het handjevol bezoekers aan de kerkdienst op zondag op dat parkeerterrein. Dus ook de kerken leiden hier een marginaal bestaan.
Even buiten Cantalupo, een dorp in de buurt, stuiten we langs de weg op een gebouw dat ooit een prachtige en zelfs behoorlijk grote kerk geweest moet zijn. Misschien wacht ook deze kerk op herstel, maar aan de hoeveelheid brandnetels eromheen te zien is hier al tientallen jaren niemand meer geweest. Terwijl de kerken vervallen, wordt hier aan de doden des te meer aandacht geschonken. In elk dorp is er wel een plakzuil, waar de overledenen van de afgelopen maand worden aangekondigd. We nemen dus ook maar een kijkje op het kerkhof, waar de doden niet worden begraven, maar opgeborgen in bovengrondse en goed onderhouden tombes.
Het oorspronkelijke plan was om hooguit een paar dagen in Collevecchio te blijven. Er stonden immers nog meer dingen op het programma: Rome, Napels en dan nog de terugreis met de auto. Maar elke dag stelden we ons vertrek weer een dag uit. En door al dat getreuzel was het bezoek aan Napels ondertussen achter de horizon verdwenen en weer op de bucket list terecht gekomen. We hadden immers Genua ook al gezien, dat wel ‘het Napels van het noorden’ wordt genoemd. En ook konden we maar niet genoeg krijgen van het verblijf in Collevecchio, zo heerlijk was het er. Elke dag heerlijker zelfs, want we hadden na een paar dagen een vast ritme ontwikkeld en raakten steeds meer ingeburgerd. De ochtendkoffie bij de bar, een paar boodschappen, een beetje sightseeing, het zwembad en aan het eind van de dag het zachte licht van de late zon over het dal, de opkomende maan en de sterren aan de donkere hemel in de tot middernacht warme avond. En zo had het nog heel lang door kunnen gaan. Maar zaterdagochtend moesten we dan toch echt weg omdat er nieuwe huurders in aantocht waren. De onweersbui, die na een volle week prachtig warm weer op vrijdagavond losbarstte, was dan ook een waardige en symbolische afsluiting van een heerlijke week in Collevecchio. Foto’s daarvan op:
Dagboek van een camera 