Genua zou de volgende halte zijn. Drie jaar geleden waren we er ook al eens langs – of liever gezegd overheen – gereden. Daar is toen nog wel een korte koffiestop gemaakt, maar achteraf bleek dat we in een voorstad hadden gezeten, terwijl we dachten in het centrum te zitten. Maar de stad vonden we zelfs vanuit de auto zó mooi, dat Genua met stip op de bucket list terecht is gekomen. Reden genoeg dus om nog eens terug te komen en dat is bij deze gebeurd. Maar waar ga je dan de Alpen over? Oversteekplaatsen genoeg, maar bij de Gotthard lagen voor ons beiden de meeste jeugdherinneringen. Voor mij als amper 18-jarige, tijdens een busreis naar Italië met de middelbare school uit Oldenzaal. Afgezien van enkele korte grensoverschrijdingen was ik toen nog nooit in het buitenland geweest en heeft de Gotthard op mij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Sindsdien ben ik er eigenlijk nooit meer geweest, behalve dan die ene keer een jaar of vijf geleden, maar toen hing er een dikke mist en begon het ook nog eens te regenen.
Deze keer was het weerzien zoals het hoort. Niet door de tunnel dus, maar gewoon over de pas. Fraaie beklimming bij goed zicht. Boven zijn ze druk in de weer om er een windmolenpark aan te leggen, ideale plek, want het kan er flink waaien. De pas vormt eigenlijk de scheiding tussen twee klimaten. Aan de noordkant nog wel een beetje ons klimaat, maar zodra je de pas over bent kom je meteen in een andere wereld. Mooi uitzicht op Airolo diep beneden en verder over het kanton Ticino. De wereld lacht je toe, de zon schijnt, ze spreken er meteen Italiaans en ook de architectuur wordt mediterraan. We maken een stop in Luino, aan het Lago Maggiore. Daar werden we herinnerd aan de televisiebeelden van een kleine week daarvoor, toen na een paar dagen van hevige regen de auto’s door kleine noord-Italiaanse steegjes spoelden. Zo héél mooi is het weer aan de zuidkant van de Gotthard dus nou ook weer niet.
Vandaag dus wel, maar het water in de haven van Luino was bedekt met een dikke laag hout en zelfs boomstammen, die kort daarvoor uit de bergen waren komen aanspoelen. Maar in de Po-vlakte was er niets meer van dat alles. Strak vlak land en het lijkt er op Nederland. Mooie – zelfs monumentale – boerderijen met terracotta daken. Tussenstop in Casale Monferrato, op de kaart een onbetekenend plaatsje van niks dat we eigenlijk alleen maar wilden bezoeken om er de Po te bekijken en er eventueel over de brug te wandelen. Maar zelfs dit plaatsje van niks, bleek alweer zó bezienswaardig, dat we er veel te lang zijn blijven hangen. En andermaal moesten we nog flink doorrijden om Genua te halen. Zouden vier dagen dan toch te kort zijn voor de manier van reizen die we in gedachten hadden?
Midden in de spits dus in Genua aangekomen. Daar was het opletten. Het is – voor wat betreft autorijden – een van de moeilijkste steden die ik ooit heb bezocht. Overal afslagen, opritten, tolstations, tunnels en viaducten. Onze GPS raakte ook het spoor bijster, maar ineens reden we over de nieuwe brug, net geopend na de instorting van de oude twee jaar geleden. Wonder boven wonder is het hotel toch gevonden. Het hotelpersoneel zocht een plaatsje voor de auto en er was lekker bier op het dakterras met uitzicht over de stad, beschenen door de laatste zonnestralen van de dag. Hier blijven we een volle dag extra. Wordt dus vervolgd. De foto’s van de tocht van deze dag staan op:
Dagboek van een camera 