De wereld is er een stuk kleiner op geworden sinds de terugkeer uit Australië. De reden daarvan is genoegzaam bekend. Maar gelukkig hebben we te maken met een intelligénte lock-down, en dankzij die intelligentie zijn we toch in staat een leven te leiden dat nog wel énigszins op een normaal leven lijkt. Zo kunnen we dus gewoon naar buiten. Maar behalve de supermarkten en wat ‘essentiële’ winkels is zo’n beetje alles gesloten. De stad ligt er dus rustig bij en toeristen zijn er niet. Ik ga ook nergens op bezoek en mijn sociale contacten doe ik hoofdzakelijk digitaal, per video. Ik vind dat een prachtige uitvinding, het is beter dan niks natuurlijk, maar heb toch liever ‘the real thing’. Maar het ís wat het ís, en ik houd me braaf aan wat er wordt gevraagd. Desondanks kwam ik – na toch wel even wennen – eigenlijk ook in een niet onaangenaam nieuw ritme. Ik doe hardloop- en fietsrondjes op plaatsen waarvan ik denk dat het rustig is. Ik maak wandelingen met Marcel door onze rustige buurt in zijn werkpauzes en weekends. Ook wandelingen gemaakt met René door de buurt en het Vliegenbos, waar hij een tuin heeft in het volkstuincomplex aldaar. Maar in het centrum komen we niet.
Dat is het wel zo’n beetje in die kleinere wereld. De actieradius is dus beperkt. Op de genoemde uitzonderingen na ben ik in drie weken niet meer dan een kilometer van huis geweest. En voor de rest: veel thuis: lezen, balkon doen, koken, fotobewerking, films en praatprogramma’s op TV. Erg overzichtelijk en zelfs prettig, dus er zijn niet alléén maar nadelen. Verder merk ik dat er – overigens niet alleen bij mezelf – een soort bewustzijn opkomt over de manier waarop we onze samenleving hebben ingericht. Je ziet het in de buurt, het is rustig en schoon, ik ervaar meer saamhorigheid en je merkt dat men dat prettig vindt. Ook op mondiaal niveau ontstaat er een bewustzijn, dat bepaalde dingen niet helemaal goed gaan. Dit is natuurlijk niet de plaats om hierop in te gaan. En al helemaal niet om aan te geven hoe dat dan allemaal verder moet, vooropgesteld dat ik dat al zou weten. Maar je hoeft alleen maar wat (goede) kranten van deze weken open te slaan en er komen vast wel een paar van die dingetjes en ideetjes op. Ondanks die positieve dingen hoop ik natuurlijk wel dat we ooit weer naar die oude situatie terug kunnen. En dat er tóch, al is het maar een beetje, iets van dat bewustzijn doordringt naar een nieuw normaal. Dus vanuit deze lock-down bij voorkeur wél een beetje naar een intelligénte open-up. Maar één ding ging ondanks alles gewoon door, verandert nooit en kon ik blijven doen: fotograferen. Want zelfs in een kleine wereld is veel te zien. Die kleine wereld in mijn eigen omgeving staat op:
Dagboek van een camera 