Nog even een nabrander van onze reis uit down under: de terugreis. Tot op het laatste moment van het inchecken op de luchthaven van Cairns hadden we het gevoel dat er alsnog een kink in de kabel zou kunnen komen. Maar toen we eenmaal alle instapkaarten van Emirates tot Amsterdam in onze handen hadden, waren we gerustgesteld. Behalve dat er alsnog een piepkleine kans was dat we in Dubai zouden stranden. En je wilt óveral ter wereld nog wel eventueel vastzitten, maar dáár beslist niet. Maar ook dat ging gelukkig goed. In het vliegtuig was het volle bak met ruim 300 passagiers. Dat voelde niet prettig. Veel mondkapjes. Wij hadden die niet, maar ik zag Chinezen, die de hele bovenste helft van het lichaam in plastic hadden verpakt. Achteraf blijkt dat we – wat betreft de terugreis – door het oog van de naald zijn gekropen. Want vlak na thuiskomst hebben de meeste luchtvaartmaatschappijen, waaronder ook Emirates, al hun vliegtuigen uit hun handen laten vallen. In dat geval zouden we vastzitten en afhankelijk worden van de bereidwilligheid van Buitenlandse Zaken om je tegen flink wat extra kosten naar Nederland te vervoeren. We hadden ons voor alle zekerheid wel bij BuZa aangemeld, maar tegelijkertijd ook ons hoofd al gebroken waar in Australië we een eventueel verlengd verblijf zouden moeten gaan doorbrengen. Dat tropische resort lijkt natuurlijk leuk, maar wij waren op het laatst zo’n beetje de enige gasten.
Dus héél erg blij om nu thuis te zijn, ondanks de enorme cultuurschok. Van een heerlijk tropisch resort, waar corona nog ‘ver-van-het-bed’ was, naar een min of meer zelf opgelegde, en later zelfs verplichte quarantaine. Die overgang gaf me de eerste dagen wel een mentaal dipje. Want het nieuws werd door de exponentieel oplopende grafieken niet alleen elke dag slechter, maar ook moest ik me instellen op een periode van gelimiteerde vrijheid, die ik nog nooit eerder had meegemaakt en waarvan bovendien onduidelijk was hoe lang die zou gaan duren. Maar na enkele – wat mij betreft therapeutische – telefoongesprekjes met René en Theo, die al een volle week langer met dat bijltje aan het hakken waren, kwam ik na een paar dagen toch in een ritme en begon te wennen aan de nieuwe situatie, mij ook realiserend dat er een hoop Nederlanders zijn, die heel wat grotere uitdagingen hebben. Om nog maar te zwijgen over Italië en nu ook ineens India. Dus beter maar even braaf zijn en doen wat er wordt gevraagd.
Marcel werkt nu voor onbepaalde tijd vijf dagen per week thuis. Ook dat is wennen, maar het beperkte territorium in huis wordt verstandig ingevuld. Ik hoor veel van de uitvoerige calls (want zo noemen ze daar telefoongesprekken) met zijn collega’s en het is leuk om te merken hoe de grote organisatie, waar hij werkt, zich in korte tijd hele nieuwe werkprocessen eigen maakt. Toch kan ik moeilijk wennen aan de stortvloed van slecht nieuws, die elke dag over ons heen wordt gegooid. Ik betrap me erop dat ik me niet al te veel wil verbinden met al dat slechte nieuws met die alsmaar oplopende grafieken. De pagina’s met gedetailleerde beschrijvingen van de taferelen op de Brabantse IC’s of die van Bergamo, sla ik al helemaal over. Eerder probeer ik lichtpuntjes aan het eind van de tunnel te ontdekken. Waaronder de nieuwe wereldorde van meer saamhorigheid, die ons na deze crisis mogelijk te wachten staat. Zou mooi zijn, want daar mankeerde de laatste jaren wel wat aan, vond ik.
Ondanks het thuisblijven, maak ik regelmatig een wandelingetje met Marcel door de buurt en een aantal keren per week doe ik mijn hardlooprondjes in een recreatiegebied met veel ruimte ten noorden van de stad. Mijn andere vrienden en familie zie ik voorlopig niet. Ook dat is wennen. Maar ik onderhoud nu mijn sociale contacten per telefoon en heb me – als niet bepaald een early adopter – zelfs het video-bellen met Whatsapp aangewend. Marcel zwemt normaal zo’n drie keer per week. Maar nu zijn de zwembaden gesloten en hij heeft zich een wet-suit aangemeten, zodat hij nu buiten kan zwemmen. Dat ging hij zondag in alle vroegte uitproberen in de Sloterplas, bij temperaturen amper boven het vriespunt. Nou ja, ieder zijn ding…! Deze keer een blogje met een wat ander karakter dan normaal dus. Maar het zijn deze keer ook tijden met bepaald een ander karakter, en die kunnen in het dagboek dan ook niet ontbreken. Zelfs foto’s ontbreken niet. Deze keer dichterbij en ook van een stuk kleinere actieradius: onze eigen lege Amsterdamse buurt. Zie:
Dagboek van een camera 