Het tweede deel van ons verblijf in Melbourne stond in het teken van Marcel’s zwemtoernooi, de International Gay and Lesbian Aquatics (IGLA). Het toernooi wordt al zo’n dertig jaar gehouden en is hoofdzakelijk een Amerikaans feestje, omdat – uitzonderingen zoals dit jaar daargelaten – bijna alle IGLA’s in het verleden in Amerika werden georganiseerd. Dit jaar bestond zo’n 95% van de deelnemers uit Australiërs en Amerikanen. De rest bestond uit een handjevol andere nationaliteiten, te zien aan de opgehangen vlaggenparade. Marcel mocht in zijn eentje Nederland vertegenwoordigen. Alle niveau’s en leeftijden deden mee. Zo was er iemand die ooit de zwemlegende Michael Phelps heeft verslagen, maar er was ook een 85-jarige die alle tijd nam voor zijn 200 meter. En tenslotte werd ook nog het wereldrecord voor 90-plussers verbeterd.
Het toernooi werd gehouden in de lokale zwem-accommodatie. Niet zomaar een zwembad, maar een heus stadion. Want in Australië pakken ze wat dat betreft uit. Zelfs het kleinste dorp heeft nog een zwembad en het is dan ook geen wonder dat Australië toonaangevend is in het wedstrijdzwemmen. Zondag was er open water zwemmen in de baai van Melbourne. Het was de eerste echt warme dag tijdens ons verblijf en hier bleek maar weer eens hoe voorzichtig Australiërs zijn met het zonlicht. De meeste lijven werden uitvoerig ingesmeerd en sommigen hadden zelfs hun hele gezicht dicht geplamuurd en volledig bedekt met een witte crème. Inderdaad zie je hier eigenlijk – ondanks het zonnige en warme klimaat – nauwelijks gebruinde mensen. Je kon 2,5 of 5 kilometer zwemmen, maar er was bijna een uur uitstel omdat er een haai was gesignaleerd. Er moest een helikopter aan te pas komen, die moest kijken of het beest echt was verdwenen en de kust veilig was.
Die zondagmiddag hebben we de hitte getrotseerd en nog maar eens een wandeling door de stad gemaakt. Het viel me al langer op dat Australië eigenlijk een verlengstuk is van Engeland. Historisch gezien klopt het sowieso, maar nu valt me vooral op dat de woonwijken van Melbourne erg veel lijken op die van Londen. In het centrum viel ons weer de wonderlijke mengeling op van de Victoriaanse bouwstijl en de kleurige hoogbouw. Ze zijn er trouwens nog lang niet uitgebouwd, want zelfs op het kleinste stukje lege grond staan weer bouwkranen van tientallen meters hoog. Tussen het (kijken naar) het zwemmen en het slenteren door de stad was er ook nog tijd om wat rondjes te hardlopen. Op vakantie altijd lastig, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik in een vreemde stad niet meer wist waar ik precies was. Maar hier hadden we een park in de buurt met mooie uitgezette loop- en fietsroutes. Keurig aangegeven in meters en kilometers en niet in yards en miles. Ze hebben dus niet álles van Engeland overgenomen. Het verblijf in Melbourne zit er nu op. Morgen reizen we naar Sydney. Daarover dus later. De tweede Melbourne-etappe staat op:
Dagboek van een camera 