Het doel was de foto-expositie van Ed van der Elsken, straatfotograaf, vooral in het Amsterdam van de 60’er en 70’er jaren. Dat hij deze zomer in het Nederlands fotomuseum in Rotterdam exposeerde was natuurlijk een mooie aanleiding om Rotterdam nog eens te bezoeken. Met camera natuurlijk en zoals het vaker gaat nam de wandeling naar de kop van Zuid zóveel tijd in beslag dat de expositie sluitpost dreigde te worden en we begonnen zelfs te zeggen dat we altijd nog wel een keer terug zouden kunnen komen. Rotterdam is natuurlijk dé stad als het om moderne architectuur gaat, ook in de binnenstad. In de Amsterdamse binnenstad mag niks op dat gebied, hoewel zelfs in Amsterdam in de ‘buitengebieden’ ook op architectuurgebied inmiddels veel te zien is. Maar daar waar ze in Amsterdam in de binnenstad nog volop aan de ‘rode loper’ werken, dan wel erover vergaderen, heeft Rotterdam inmiddels een voorname entree naar de stad. Vanaf het mooiste station van Nederland gaat het via de Westersingel naar de oude haven. Vandaar kan je door een groot park naar de Euromast. Je kan daar in een ronddraaiend ding nog verder naar boven, maar eigenlijk zie je op 180 meter hoogte achter glas niet zo heel veel meer dan op 100 meter in de open lucht.
Langs de kade ging het vervolgens naar de Erasmusbrug en uiteindelijk naar de kop van Zuid en de tentoonstelling. Daar waren beelden uit het vroegere Amsterdam te zien. Sowieso interessant om te zien hoe de stad er vroeger uitzag. Eigenlijk was het toen een grote bende. Maar vooral interessant hoe van der Elsken mensen fotografeerde. Even oogcontact, glimlachje en klaar was de foto. Hij was wars van techniek. Diafragma’s, belichtingstijden en ISO-waarden interesseerden hem niet. Bovendien, als je mensen precies op het goede moment wilt fotograferen, heb je geen tijd voor dat soort futiliteiten. Wát een contrast met Erwin Olaf, waarvan we eerder een tentoonstelling bezochten.! Van der Elsken fotografeerde niet alleen in Amsterdam, maar later ook op zijn buitenverblijf in Edam evenals in de rest van de wereld. Indrukwekkend vond ik vooral de multimediapresentatie met muziek van Lou Reed, muziek die helemaal paste bij zijn anarchistische levensstijl. Overleden in 1990 en nu heeft het museum handenvol werk aan de restauratie van zijn foto’s en 42.000 dia’s. Want aan verantwoord bewaren in zijn vochtige kelder deed Ed ook niet. Op één uitzondering na, heb ik geen foto’s van de expositie, want het is niet mijn gewoonte om andermans foto’s hier te laten zien. Je kan zelf nog in Rotterdam gaan kijken tot en met 6 oktober a.s. Voor de liefhebbers een aanrader. Mijn eigen foto’s staan op:
Dagboek van een camera 