In verband met enkele fietsevenementen in de komende zomer, was het nuttig om hernieuwd kennis te maken met de Ardense heuvels. In het begin van de 80’er jaren kwam ik er vaak en fietste enkele keren de liefhebbers-klassieker Luik-Bastenaken-Luik evenals verschillende andere oefentochtjes op de fiets. Sinds die tijd ben ik er niet meer met de fiets geweest. Ik was dan ook niet alleen erg benieuwd hoe de hernieuwde kennismaking zou verlopen, maar zelfs een beetje gespannen. De heuvels zouden er nog wel zo bij liggen als toen, maar dat zou zeker niet het geval zijn voor mijn fiets-conditie. Ik ging samen met Chrit, van de Tilburgse fietsclub, ook een van de prominente aanwezigen destijds in de Ardennen.
Uitgangspunt was Stavelot, meteen in het Walhalla van het betere klimwerk daar. Daarvandaan ging het de eerste dag op de fiets via Trois Ponts naar Grand Halleux. Rechts van het kerkje begint de Côte de Wanne, een van de grotere kuitenbijters. Ik weet nog dat, als je bij de eerste bocht niet op het kleine voorblad zou zitten, je onvermijdelijk van de fiets af moet en er dan ook niet meer opkomt. Die fout maken we dus niet. We begonnen de klim onder steun en toeziend oog van de Heilige Maria van Altijddurende Bijstand. Die zullen ze daar dan ook niet voor niks hebben neergezet. Terwijl ik had gedacht halverwege al van de fiets te moeten, is dat niet gebeurd en is de klim me zelfs meegevallen. Ongetwijfeld met een mindere conditie dan 35 jaar geleden, maar ook op een andere fiets, met meer tandwieltjes en een lichter verzet. De techniek helpt dus ook een handje. Wat ook scheelt is dat we vroeger deze helling namen na 150 kilometer bergop-bergaf fietsen en nu fris op de fiets na slechts 10 kilometer en die dan ook nog vals plat omlaag. Na de afdaling terug naar Stavelot nog even de Stockeu opgereden. Heel kort, maar ook heel steil, op bepaalde stukken zelfs 18%. En ook hier niet van de fiets af…! De helling wordt veel aangedaan in de profrondes en de wielerhistorie zie je hier dan ook op het wegdek gekalkt. Helemaal boven een monument met een opsomming van de overwinningen van Eddy Merckx.
Hoewel je het dus niet helemaal kan vergelijken met het fietsen van destijds, vond ik toch dat ik het fietsen nog niet helemaal had afgeleerd. Sterker nog, ik raakte ervan in een euforische en zelfs overmoedige stemming, maar de volgende dag moest ik toch wel wat inbinden. Na drie cols en 45 kilometer verder had ik zoveel pap in de benen, dat ik met de tong op de schoenen nog net de helling tussen Spa en Francorchamps kon afmaken. Leerzame tweedaagse in de Ardennen dus. Maar weer ontzettend veel plezier in het fietsen op hellingen gekregen. Voor de kenners cq. liefhebbers in chronologische volgorde de volgende hellingen afgewerkt: Côte de Wanne, Stockeu, Haute Levée, le Rosier, la Vecquée en hors categorie de klim van Spa naar Francorchamps. Waarvan akte…! Foto’s maken is moeilijk op de fiets, maar er is toch een klein serietje gekomen:
Dagboek van een camera 