De laatste ronde van onze reis gaat naar het zuiden met Tucson als verblijf. Tucson is vooral bekend om de woestijn met zijn cactussen en als decor voor ‘wild west’ films. Maar we wilden eerst op dinsdag de ‘Karchner Caverns’ bezoeken, een soort druipsteengrotten à la ‘grotten van Han’. Maar aldaar bleken alle tours door de grotten al volgeboekt. Voor niks gekomen dus, maar achteraf waren we niet zo héél erg rouwig. We zijn enkele jaren geleden al eens eerder teleurgesteld met een grottentour, waarvan we achteraf vaststelden dat die van Han toch wel eenzaam aan de top stonden. Toch maar even vanavond op internet kijken of dat met deze grotten ook het geval is. Bovendien 64 dollar bespaard, wat toch wel een aardig prijsje is voor een tour van anderhalf uur, waarbij je – nota bene – nog niet eens je camera mocht meenemen, zelfs niet als je niet gaat flitsen.
Toen doorgereden naar Nogales, in het uiterste zuiden van Arizona. En mooie rit door de woestijn, waarvan we allebei concludeerden dat het er erg mooi was, maar dat je hier beslist niet wilt wonen. Ook niet in Nogales, aan de grens met Mexico. De ‘muur van Trump’ is er (nog) niet, maar er is wel letterlijk een ‘ijzeren gordijn’, dat er zo te zien al vele jaren staat. Er hangt een grimmige sfeer, vond ik. We hadden vooraf al besloten de grens niet over te steken, omdat we geen zin hadden in het gedonder, dat ons op de heenreis was overkomen. Maar na enige navraag, bleek het hier toch eenvoudiger. We lopen door wat ijzeren hekken, die bij ons voor vee worden gebruikt, en we staan ineens in Mexico. Meteen een andere wereld, heel kleurrijk. En plotseling kreeg ik ontzettende zin om nog eens een reis door Mexico te maken. We hebben er een uur rondgelopen en toen door diezelfde veehekken terug.
Op de terugreis naar Tucson viel ons nog op dat – terwijl in heel Amerika ze mijlen als afstandseenheid hanteren – de I-19 van Nogales naar Tucson de enige autoweg is waar ze in kilometers rekenen. We hebben eigenlijk niet zo heel veel gezien van de stad Tucson zelf, behalve een korte wandeling door ‘down-town’ vlak voor zonsondergang. Wel een paar aardige straten met mooie ‘street art’, maar verder is het een grote stad met het typische Amerikaanse rechthoekige stratenpatroon zonder een echt hart. Dat het een tweetalige stad is, met een duidelijk Mexicaans karakter, geeft misschien nog wel enig ‘hart’ aan de stad. Er komen ook niet veel toeristen. Dat werd ons ook duidelijk, toen herhaaldelijk aan ons werd gevraagd waar we vandaan kwamen en wat we in hemelsnaam in Tucson te zoeken hadden. De foto’s van het laatste rondje door Zuid-Arizona, inclusief mini-bezoekje aan Mexico, staan op:
Dagboek van een camera 