Het rondje van 12 dagen door Arizona en New Mexico zit erop. Vanaf Santa Fe kon je in principe in één dag naar Phoenix, als je tenminste stevig zou doorrijden. Maar wij deden het relaxt in drie dagen met dus twee overnachtingen. In het algemeen sliepen we in van die keten-hotels (vaak in Best Western). Schoon en efficiënt. Het was duidelijk laagseizoen, dus er was altijd plaats en we konden er goedkoop terecht. Maar die hotels hebben nog een lange weg te gaan als het gaat om plastic afval. Overal, zonder uitzondering, aten we bij het ontbijt met plastic bestek op plastic borden. Het mes breekt meteen als je ijskoude boter op je brood wilt smeren, dus dan pak je maar weer een tweede mes. Boter, mayonaise, ketchup, yoghurtjes alles in plastic miniverpakkinkjes. Je drinkt ook koffie uit plastic bekers bekleed met karton. Over de koffie zelf had ik al eerder wat gezegd, dus dat laat ik hier maar achterwege. En aan het eind van het ontbijt ligt er dan een hoop plastic afval op je tafeltje, dat je dan in een grote ton gooit. Net zoals al die andere gasten in het hotel en net zoals al die miljoenen andere gasten elke dag in alle andere Amerikaanse hotels. In vliegtuigen trouwens hetzelfde: op kleine tafeltjes mag je alles uit piepkleine plastic verpakkinkjes peuteren. Waar al dat afval blijft..? Joost mag het weten, maar ik ben bang dat Boyan Slat een deel daarvan mag opruimen.
Terug naar de voordelen van het laagseizoen. Behalve dat we makkelijk hotels konden vinden heeft het laagseizoen ook het voordeel dat we nooit ergens in de rij hoefden te staan en dat is in het hoogseizoen wel anders, zo is ons verzekerd. Het voordeel heeft ook wel weer een nadeel: het weer. Een groot deel van de 12 dagen bevonden we ons op een hoogte tussen 1700 en 2500 meter en dan kan het in maart nog flink koud zijn. Ook in deze regio, die in de zomer de heetste en zonnigste is van heel de VS. Dus in Santa Fe mochten we voor vertrek eerst nog even tien centimeter sneeuw van de auto vegen. Maar de sneeuw verdween snel toen we richting Albuquerque reden dat alweer wat lager ligt, maar onderweg kregen we er toch nog wel af en toe mee te maken. Voor het rijden was het niet hinderlijk. En ook de enige neerslag in die 12 dagen hebben we alleen maar twee dagen in Santa Fe gehad. En zelfs daar zijn we nog goed mee weggekomen door het programma wat aan te passen. Kortom, het zuidwesten van de VS in maart: doen..! De eerste overnachting was in Gallup, in het uiterste westen van New Mexico. Schot in de roos door de prachtige Route-66 relikwieën. Vooral bij avond vond ik ze erg mooi worden, dus heb ik er nog maar eens een apart blogje aan gewijd. Verder was Gallup de moeite waard door de vele muurschilderingen, vaak Navajo-motieven.
Vermeldenswaard zijn ook de goederentreinen die door dit gebied lopen. Amerikaanse passagiers krijg je echt niet uit de auto, maar goederen des te meer. Zonder overdrijving rijden er een aantal keren per uur kilometers lange goederentreinen, met containers vaak dubbeldeks, door het landschap. Ook ’s nachts helaas, zoals we hebben kunnen merken. Het bezoek aan de pueblo’s is deze reis alleen een beetje in het water gevallen. De tour rond Taos werd ons afgeraden wegens de vele sneeuw en ook nu hadden we onderweg een pueblo willen bezoeken, dat in het winterseizoen dicht was voor toeristenbezoek. De enige pueblo die we hebben kunnen zien was Zuni, vlak voor Gallup, maar dat was niet meer dat een verzameling houten bouwsels, met autowrakken en modderpoelen voor de deur. We steken de grens tussen New Mexico en Arizona weer over en daar was het zg. ‘Petrified Forest National Park’. Bomen die miljoenen jaren geleden in een moeras verdwenen, maar mede door geleidelijke toevoeging van silicium en kwarts, dat daar in de natuur aanwezig is, zijn de boomstammen naar boven gekomen, uiteindelijk versteend en hebben door dat silicium en kwarts een mooie glans kunnen krijgen.
De ‘Interstate 40’ en de vroegere Route-66 lopen dwars door het park evenals de goederenspoorlijn met af en toe passerende treinen. Het enige wat je nog van Route-66 ziet is een monumentje in de vorm van een oude Studebaker uit 1932, als herinnering aan die iconische route. De tweede overnachting van deze drie dagen was in Holbrook: een koud en winderig oord op de hoogvlakte. We vertrokken daar terwijl het ijs nog op de auto’s zat, maar een paar uur later reden we Phoenix binnen, toen de temperatuur 26 graden aangaf. Geen wonder, want de hele weg ging het bergafwaarts. Heerlijk om de komende dagen weer in zomerwarmte door te brengen. Het is in Phoenix nu bloemenseizoen. Die zie je overal en dat seizoen begint eind februari en één maand later is alles verdord. Dus we zijn net op tijd. We blijven hier twee dagen relaxt doen en maandag gaan we nog een kleiner rondje doen van drie dagen door zuid-Arizona. Wordt dus vervolgd…! De foto’s van de laatste dagen staan op:
Dagboek van een camera 