Met enige weemoed hebben we Collingwood verlaten. Het was een heel relaxed oord met relaxte mensen. Aan de oceaan gelegen, mooie stranden, heerlijk gegeten en ontbeten in inmiddels onze vaste tent met lekkere behangmuziek uit de 60’er en 70’er jaren, zoals daar zijn de Beach Boys en Dire Straits. Hier zou je me zo een week of twee kunnen opbergen, maar dan wel met iets betere accommodatie. Maar op die manier zie je niks van de rest van het land, dus moesten we door naar Westport. Ook heerlijk gelegen aan de oceaan, aan de westkust, maar een heel ander soort stadje. Amerikaans van opzet met rechthoekig stratenpatroon en veel te veel ruimte tussen de huizen, zodat elke intimiteit weg is. Wel een stuk betere accommodatie. Een motel, ook een Amerikaanse uitvinding, maar ideaal voor de auto-vakantieganger, omdat je de auto op een meter van je voordeur parkeert. Westport heeft zo mogelijk nog mooiere stranden dan Collingwood. Daar zijn we ook twee nachten verbleven en in de ochtend een van de ‘walk-ways’ gedaan, over een verlaten spoorlijn van een verlaten mijnbouwgebied. Interessant door het industrieel erfgoed dat daar is te zien: wegroestende werktuigen, die daar plompverloren zijn achtergelaten, maar na een uurtje wandelen door een bos hadden we het wel een beetje gezien en zijn we omgekeerd.
Veel interessanter was de middagwandeling langs Cape Foulwind, met prachtig uitzicht over de kust. Aan het eind daarvan een uur lang genoten van de beukende golven die te pletter staan op de rotsen en ons verbaasd hoe een kolonie zeehonden in dat watergeweld kunnen overleven. En passant nog even de zon in de zee zien zakken. Dinsdag opnieuw een dag met prachtig weer. Daar kwam bij dat we langs een van de mooiste kustwegen (zeiden ze) van de wereld reden. Met het prachtige weer erbij was dat inderdaad een prachtige ervaring. Onderweg gestopt bij de ‘Pancake Rocks’ en de bijgeleverde foto’s maken duidelijk waarom die zo heten. Het bijzondere daarvan is dat de golven, niet alleen met donderend geweld op die rotsen beuken, maar ook dat er allerlei grotten en gangen in die rotsen zitten, waardoor dit een bijzonder (en ook tamelijk heftig) natuurspektakel is. Uiteindelijk aangeland in Hokitika, met een bed-and-breakfast een beetje buiten het dorp, maar wel erg ruim en ook een hartelijke ontvangst. Foto’s op:
Dagboek van een camera 