We zitten hier in een dorpje bij Fox Glacier. Hier komt de laagstgelegen gletsjer ter wereld naar beneden en op slechts 300 meter boven zeeniveau kun je de ijsmassa’s bijna aanraken. Wel zijn overal foto’s te zien van de omvang van de gletsjer in 2008 en 2016 en in die korte tijd is hij toch wel erg veel kleiner geworden. We bekijken verder wat we in dit bescheiden oord zouden kunnen doen. Het is erg modieus om een soort ‘bucket-list’ te hebben, een lijst met dingen die je ooit nog wil doen. Ik heb ook wel zo’n lijstje, hoewel dat de laatste jaren wel kleiner begint te worden. Maar een parachutesprong stond daar nog niet op. Totdat we op woensdagmiddag ineens op het parkeerterrein stonden van de lokale sky-dive club in Fox Glacier. Na lange aarzeling en diep nadenken is de sprong heel voorzichtig op die lijst gekomen. Lang heeft hij daar niet op gestaan, want donderdag heeft die sprong inderdaad plaatsgevonden. Hoewel het tot op het laatste moment onzeker was, omdat er niet te veel bewolking mag zijn. Een enorm spannende ervaring was het. Eerst met een klein vliegtuigje naar 5000 meter hoogte. Op die hoogte kun je de besneeuwde toppen van het land goed zien. Maar echt ontspannen ervan genieten was er niet bij, omdat de sprong nu wel heel dichtbij kwam en het landschap onder ons steeds dieper wegzakte. We hoefden gelukkig niet zelf te springen, want we zaten vast gegord aan een begeleider. Anders had ik het vermoedelijk nooit gedurfd en was ik gewoon blijven zitten.
Maar nu werden we er gewoon uitgeduwd. Eerst Marcel, die ik al snel als een klein stipje in de diepte zag verdwijnen. Toen werd ik er zelf uitgeduwd. Eerst een vrije val van ongeveer 4000 meter. Daarbij is het de bedoeling dat je van het prachtige uitzicht geniet, maar ik heb me in die ene minuut hoofdzakelijk beziggehouden met de gedachte of die parachute wel zou opengaan. En met de pijn in je oren door de snelle daling. Na 80 seconden vrije val gaat de parachute open en heb je het gevoel dat je ineens stil hangt. Diep onder me zag ik ineens weer Marcel aan een parachute hangen. Een paar minuten later een tamelijk vlekkeloze landing, hoewel ik nog een tiental meters over het gras werd meegesleurd. Ik heb nog even roerloos in het gras gelegen om bij te komen van de emotie, toen uiteindelijk iemand me kwam oprapen. De rest van de dag werd besteed aan een wandeling richting een van de gletsjers. Mijn hoofd stond er niet echt naar, want ik was vooral nog bezig met de ervaring van die ochtend. Vrijdag dan verder naar het zuiden en dat was een echte regendag. Eigenlijk de eerste die we hier meemaken. Maar in de middag klaart het op en we rijden langs prachtige bergmeren om tegen de avond in Wanaka te belanden. Er zijn ook nog foto’s, zelfs van de sprong. De camera mocht natuurlijk niet mee tijdens de sprong, maar de begeleider was zo handig om enkele foto’s te maken. Kijk voor dit alles maar op:
Dagboek van een camera 