Al dagenlang is de rit in de Vogezen doorgenomen en de kaart is wel honderd keer bekeken. Hoeveel kilometer is het, hoeveel moet worden geklommen en waar zitten de steile stukken? En hoe is het met de hitte? Zondagochtend dus vroeg dus op de fiets, al om 8:15 voor de klim naar de Col de la Schlucht. In het begin nog wat vals plat maar gaandeweg steiler. Gelukkig geen afdalinkjes tussendoor, want dat zou alleen nog maar meer klimwerk betekenen. Bovenop begint de Route des Crêtes, redelijk vlak met af en toe omlaag en omhoog. Wel veel motoren in groepen en die griezels erop vinden het nodig om zo hard mogelijk en met zoveel mogelijk lawaai rond te scheuren. Prachtige uitzichten, over de Vogezen, het Rijndal en het Zwarte Woud. Alleen de laatste twee kilometer van de slotklim naar de Grand Ballon waren weer steil. Af en toe wat achter op het zadel zitten om ook wat duwkracht naar voren te geven en zodoende op de fiets te kunnen blijven. Op het asfalt de namen van de bekende wielrenners. Mooie scene en het enige wat nog ontbrak waren de dranghekken en het uitzinnige publiek. In totaal ruim 1000 meter geklommen. Vrij fris boven, maar mooi uitzicht richting zuiden, naar de Jura. Dan naar beneden naar Thann en dat was echt genieten. 1000 meter omlaag, wel voorzichtig en veel in de remmen. Moest er maar even niet aan denken, dat ik nu wel heel afhankelijk ben van twee remkabeltjes. Het wordt nu snel weer warmer en in Thann is het gewoon weer snoeiheet. Biertje genomen in ons hotel op deze prachtige dag..! Maandag besloten dat Thann een mooie basis is voor enkele uitdagende fietsrondjes. Dat kan dus zonder bagage. Nu is ook de temperatuur een stuk aangenamer: 25 graden in plaats van de 35 van gisteren. Wel zijn er weer venijnige colletjes. Ik had gehoopt dat ik zonder bagage soepeltjes naar boven zou kunnen rijden, maar moet erkennen dat het klimmen niet meer zo gaat als dertig jaar geleden. Het plezier erin is onverminderd groot. De laatste dag, dinsdag, is gekozen voor de ‘Route des Vins d’Alsace’. Min of meer langs de rand van het Rijndal, maar ook af en toe de heuvels in. Geen bergen nu, maar wel voortdurend op en af. Omdat de wind uit het noordoosten kwam, kozen we voor de makkelijkste variant: naar het zuiden fietsen. Dus eerst met de trein naar Séléstat. Er is een fiets- en autoroute. De fietsroute is niet altijd goed aangegeven, dus soms kom je op de autoroute terecht. Soms is de weg opgebroken en dan moet je het zelf maar uitzoeken. Al met al kan de bewegwijzering beter. Maar welke route je ook neemt, het is schitterend. Prachtige wijnhellingen, je komt langs prachtige domaines de vin en grand crus d’Alsace. En vakwerkhuizen met overvloedige geraniums, prachtig afstekend tegen de blauwe lucht. En natuurlijk de talloze kruisbeelden langs de weg, een godvrezende streek dus. De lunch gebruikt in Riquewihr, een van de toeristenfuiken hier. Drommen toeristen slenteren door de smalle straatjes vol prullaria en produits regionaux. Van het ongetwijfeld mooie oorspronkelijke karakter van het plaatsje is weinig meer over. Nee, dan Turckheim, even verderop. Minstens zo mooi, maar hier komen nauwelijks toeristen, juist omdát hier zo weinig toeristen komen. Het laatste stuk ging over een wat hoger deel met links mooi uitzicht over Mulhouse en rechts de Grand Ballon. Uiteindelijk werden het toch weer meer kilometers dan gepland, maar het was een prachtige afsluiting van een prachtige week. Woensdag naar huis, ook weer fijn…! Uitgebreid verslag deze keer, maar des te minder foto’s. Daarvoor was tijdens al dat klimwerk weinig tijd. Maar er is toch een klein serietje gekomen op:
Dagboek van een camera 