De fietstocht naar Groningen leverde nóg een epiloog op. Met Marlies en Alex is nog door het ‘Hoge Land’ gefietst: het gebied ten noorden van de stad Groningen door de gelijknamige gemeente ‘Hoge Land’. Van oorsprong kleine pittoreske dorpjes, maar tegenwoordig vooral forenzen-plaatsen met vooral éénrichtingsverkeer van en naar de stad Groningen. Want je kunt er nog redelijk goedkoop, toch dichtbij de stad en vooral ook nog fraai wonen, want de plaatsen hebben toch hun oorspronkelijke karakter goed behouden. Maar het gebied wordt ook wel aangeduid met ‘de groene Sahara’. Strak groene weilanden, waar de biodiversiteit ver te zoeken is. Maar wel mooie luchten en je kan er eindeloos ver kijken. Er kwam die dag nog een tweede en meer onverwacht epiloogje. Het plan was om op zondagmiddag met de trein terug naar Amsterdam te reizen, maar er was niet gerekend op de werkzaamheden in Zwolle, waardoor het station daar er helemaal uit lag. Er is ook geen omweg met de trein te bedenken, dus dat leverde een extra fietstochtje op van Meppel naar Kampen.
In de trein naar Meppel ontmoette ik een fietser die zojuist in twee-en-een halve dag het Pieterpad voor fietsers van Maastricht naar Groningen had afgelegd, en nu terug onderweg was naar Maastricht. Ook hij bleek niet op de hoogte van de Zwolse hobbel en dat betekende voor hem dus onverwacht weer zo’n 50 kilometer extra fietsen. Ik was inmiddels in de afgelopen dagen getriggerd door de ‘authentieke’ boerengeur, het gebrek aan biodiversiteit en de ook hier onafzienbare weilanden, die eerder op strak groene laminaatvloeren lijken. Maar wel mooie plaatsjes, zoals Zwartsluis, Genemuiden en Kampen. Hoewel ik in Genemuiden dorst begon te krijgen, mijn bidon leeg was en ik hoopte op een gezellige uitspanning waar ze lekkere cola-light zouden hebben. Maar geen mens op straat, laat staan gezellige terrassen. Ik had het kunnen weten, wat dit is wel zo’n beetje het epicentrum van de bible-belt, waar ik me op die zondag dus niet echt welkom voelde. Maar het euforische gevoel van vijf dagen fietsen overheerste. Heel gevarieerd Nederland gezien, wat betreft landschappen en weersomstandigheden. Al met al zo’n 450 kilometer gefietst. Toch ook mooi de afstand van Maastricht naar Groningen, ruim zelfs. De foto’s van mijn eigen Pieterpad staan op:
Dagboek van een camera 