Het laatste stuk van de heenreis: van Genua naar de eindbestemming Collevecchio, zo’n 60 kilometer boven Rome. Bij het ontbijt in Genua konden we het niet laten om nog een allerlaatste blik te werpen op de stad, de haven en de boten die daar vannacht weer waren afgemeerd. Dan langs de kust naar het zuiden. De eerste honderd kilometer was het weer opletten. Veel tunnels, slecht verlicht en daardoor veel te veel contrast met de felle zon, geen vluchtstroken én ook nog eens bochten in die tunnels. De Italianen schrikken er desondanks niet voor terug om je dan, zelfs in die bochten, nóg in te halen. Ik vind Italianen een erg charmant volk, maar als ze achter het stuur kruipen worden het ineens andere mensen. Maar daarna wordt het overzichtelijker en bij Follonica verlaten we de kustweg, het binnenland in.
Daar ligt Massa Marittima, waar ik jeugdherinneringen uit de zomer van 1967 heb liggen en waar ik zelfs 53 jaar later nog vaak aan terugdenk. Ik reisde naar dat stadje met een groep van klasgenoten van de middelbare school uit Oldenzaal. Dat was met de Internationale Bouworde, een organisatie van katholieke snit, die scholieren in staat stelde om in ruil voor reis, kost en inwoning een aantal weken werk te verrichten voor katholieke instellingen. In dit geval ging het om een weeshuis, het Rifugio St.Anna. Tegenwoordig is het een jeugdherberg en is de naam omgedoopt tot Ostello St.Anna. Die reis heeft destijds een grote indruk op me achtergelaten. Ik heb daar mijn liefde voor Italië opgelopen. Na enig zoeken konden we terugvinden waar het toen geweest moest zijn. Ter hoogte van de toenmalige slaapzalen troffen we iemand die ook herinneringen had uit die tijd. De baas van dat weeshuis was Pater Don Luigi, waarvan hij wist dat die in 2013 op 96-jarige leeftijd is overleden, maar wiens geest in het complex nog alom aanwezig is.
Ik was daar zó druk om me in te beelden, hoe het daar destijds was, dat ik eigenlijk vergat om daar de nodige foto’s te maken van hoe het er nu uitzag. Gelukkig had René de tegenwoordigheid van geest om daar wél foto’s te maken, die hij mij bereidwillig ter beschikking heeft gesteld. Die foto’s voeg ik – bij zeer hoge uitzondering en met dank aan René – toe aan de serie (zie het linkje onder). Uitzondering, omdat ik eigenlijk alleen maar zelfgemaakte foto’s wil opnemen. Want anders kun je wel aan de gang blijven en voor je het weet staan er alleen nog maar foto’s die je van internet hebt geplukt.
Nog een veel grótere uitzondering is dat ik in de serie ook een drietal zwart-wit foto’s uit 1967 van dat verblijf aldaar toevoeg: een foto waar we aan het werk zijn en een theepauze hebben, een foto waar ik een soort oorkonde of diploma van Don Luigi uitgereikt krijg en tenslotte een foto van de hele groep klasgenoten plus bewoners en verzorgers van dat weeshuis. Tijdens deze middag is de hele film uit 1967 nog eens in mijn hoofd afgedraaid. Maar opnieuw zijn we weer veel te lang in Massa Marittima blijven hangen en moesten we toch weer een stuk over de autobaan om uiteindelijk nog net voor het donker in Collevecchio te landen. Natuurlijk hebben we de dag op het dorpspleintje nog eens dunnetjes overgedaan. Hier zullen we enkele dagen blijven. De foto’s van deze toch wel bijzondere dag staan op:
Dagboek van een camera 