Ineens waren er na al die regen weer eens een paar mooie dagen en een ideale dag om – misschien wel voor het laatst dit jaar – er nog maar eens met de fiets op uit te trekken voor een foto-safari. Deze keer begonnen bij het treinstation van Castricum en wie weet op welk station het zou eindigen. Meestal schiet dat fotosafari-fietsen niet erg op, omdat er onderweg – als je goed kijkt – veel te zien is. De zuivering van het drinkwater bijvoorbeeld. We nemen maar als vanzelf aan dat er schoon water uit de kraan komt, maar daar gaat blijkbaar een heel proces aan vooraf. Grote hoeveelheden half gezuiverd water borrelen hier uit een leiding vanuit het noorden van de provincie en verder in de duinen ondergaat dat water een natuurlijk zuiveringsproces. Geen wonder dat ze hier erg kien zijn op natuurbeheer, want je mag hier niet zomaar overal lopen, laat staan afval achterlaten. Je moet wel uitkijken voor de stieren, die her en der langs de weg liggen, maar als je voorzichtig doet, keuren ze je geen blik waardig.
Verderop ligt het strand van Heemskerk, een van de meest uitgestrekte, leegste en schoonste stranden die ik in Nederland ooit heb gezien. Onderweg besloten om naar Zandvoort door te fietsen, door de duinen via Bloemendaal langs het circuit. Dat had ik ook nog nooit gezien: een rommelig terrein, omgeven door veel caravans en er werd al volop gewerkt om het voor volgend jaar F1-proof te krijgen. Het drinkwater zal er wel niet onder lijden, moeten we dan maar hopen. Het einddoel Zandvoort bleek uiteindelijk toch een tikkeltje ambitieus, omdat we bijna in het donker aankwamen en ik bovendien de kou flink heb onderschat. Denken dat het nog zomer is, niet al te dik aangekleed, zonder handschoenen, kwamen we verkleumd aan, nog niet eens in staat om met verstijfde vingers met een sleuteltje de fiets op slot te zetten. Maar wel een mooie dag geweest en in een bijna leeg eethuisje opgewarmd en nog een pizza gegeten. Met de foto’s op:
Dagboek van een camera 