Het plan hebben we omgegooid. Einddoel was de Provence, maar we rijden nu niet meer verder naar het zuiden. We zagen een temperatuur van 42 graden in Avignon voor a.s. woensdag, dus net als we daar zouden aankomen. Veel te heet dus en in strijd met alle adviezen die we overal lezen en horen. Veel drinken, weinig inspannen en de koelte opzoeken. Dat drinken zou nog wel kunnen, hoewel mij zelfs dát moeite kost. In plaats van naar het zuiden fietsen we nu naar het noorden, terug naar Dijon. Daar is het volgens de voorspellingen woensdag ook nog wel 39 graden, maar de meeste kilometers proberen we in de vroege ochtend te rijden. Maar eerst nog zien weg te komen uit de drukte van de agglomeratie van Lyon. Al om 9 uur zien we de KLM landen op de luchthaven van Lyon, dus op de terugweg toch al een beetje een thuisgevoel. Daarna werd het weer landelijk. Het nadeel daarvan is dat andermaal alles dicht is, zelfs de winkels. Nergens koffie of iets te eten. Het platteland ontvolkt hier en dat gaat ten koste van het voorzieningenniveau. Na ruim 80 km aangeland in een appartement in Mâcon, alweer behoorlijk boven Lyon. Daar stond een liter heerlijke koele jus d’orange klaar en die heeft er dus niet lang gestaan..! De stad bereidt zich duidelijk voor als startplaats van de tour-etappe van zondag 13 juli a.s. Dat blijkt niet zomaar starten te zijn, maar er is een heel evenement omheen gebouwd dat het hele weekend in beslag neemt. Daags erna van Mâcon naar Chalons-sur-Saône, de finishplaats van de tour van de dag ervoor. Al vrijwel bij het begin meteen de heftigste klim van de hele week tot dusver. En we waren er eigenlijk niet op voorbereid. Dus niet alleen een fysieke, maar vooral een mentale inspanning. Want elke keer denk je dat je met een lullig hellinkje te maken hebt en bij de volgende bocht vast wel op de top bent. Maar elke keer zie je de weg toch weer verder omhooggaan. In de afdaling bij Cluny kreeg Chrit ook nog een lekke band. Maar vanaf Cluny ging het gezwind met rugwind recht naar het noorden. Prachtig fietspad, aangelegd langs een vroegere spoorbaan en ook dus zonder verkeer bijna helemaal tot Chalons. Met de hitte viel het eigenlijk wel mee, tenminste als je blijft rijden. Maar zodra je van de fiets afstapt valt die op je. Nu in een erg basic hotel, helemaal op de bovenste verdieping zonder airconditioning. Zal een uitdaging worden, want de hitte begint nu toch wel indrukwekkend te worden. De laatste dag zou gaan vanaf Chalons-sur-Saône terug naar Dijon. Vroeg vertrokken vanwege de weersverwachting van 37 graden. Ook hier weer mooie fietspaden langs de Caneaux de Bourgogne. Alleen waren ze er aan het werk en voor we het wisten reden we ineens door een pap van gesmolten bitumen. Meteen plakten er allemaal scherpe steentjes vast aan de buitenbanden. Met geen mogelijkheid konden we die smurrie er weer vanaf krijgen. In Beaune nog wel geprobeerd om het ergste ervan af te schrapen, maar inmiddels was alles gestold, hoewel we toch ruim een half uur hebben geprutst om de scherpste steentjes weg te krijgen. Ik vrees dat de buitenbanden niet meer te herstellen zijn en doorfietsen naar Dijon vonden we te veel risico opleveren voor lekke banden. Uiteindelijk besloten de laatste 50 km naar Dijon dan maar met de trein te doen. Naarmate we langer in Beaune bleven pauzeren en sightseeën begonnen we die optie trouwens met de minuut aantrekkelijker te vinden omdat het ontzettend heet aan het worden was. Beaune is duidelijk een toeristenfuik. Hier lopen mensen rond met veel te veel geld en protserige auto’s, die hier de grand vins de Bourgogne komen degusteren. Zelfs in de volle middaghitte, en ik vraag me dan wel af hoe ze de rest van de dag moeten doorkomen. Per trein dus in Dijon aangekomen. Einde van een mooi fietsweekje. Ondanks de hitte, het daardoor omleggen van de route en de materiaalpech aan het eind. Het gaat zoals het gaat. Morgen naar huis. De foto’s van de terugweg staan op:
Dagboek van een camera 