Het laatste stuk van onze grote treinreis ging naar Beijing, een stuk van 300 kilometer. Een peulenschilletje dus. Maar voor wat betreft comfort beslist niet. Zes uur vrijwel zonder bewegingsruimte in een volgepakte hete trein. Het hotel in Beijing maakte het gebrek aan comfort van de treinreis meer dan goed. Het is een drukke, warme en vochtige stad, maar ook netjes en veel bloemen. Er wordt gek genoeg veel gefietst en de fietsers, veelal met monddoekjes, steken gewoon drukke autowegen over, op kruispunten soms diagonaal en dat gaat altijd goed, voor zover we hebben kunnen zien. Wij lopen een stuk naar de Verboden Stad en Tiananmen Square. Mao Zedong, de Grote Leider, die in het rijtje van Hitler en Stalin niet zou misstaan, prijkt nog steeds prominent op de grote gevel aan het Plein van de – nota bene – Hemelse Vrede. De terugweg doen we met de metro. We proberen een paar lijnen uit, het systeem is makkelijk en dan hebben we het gevoel de stad onder de knie te hebben. De ‘Muur’ was woensdag aan de beurt. Met een grote bus in anderhalf uur ernaartoe, dan een shuttlebus, een stuk lopen langs een eindeloze strip van souvenir-meuk, vervolgens een stoeltjeslift en dan ben je er. Alleen jammer dat het erg heiig, zelfs mistig was. Hoe dan ook een flink stuk erover gelopen, af en toe behoorlijk steil en gaandeweg erg onder de indruk, hoe ze ooit 6000 kilometer ervan hebben kunnen aanleggen. Leuke dag, temeer daar we – zoals altijd op deze reis – in overleg met de gids het programma medebepaalden. Dat ging daags erna heel anders. Een soort van programma op een commerciële zender met verplicht reclame kijken. Ik had gehoopt dat het verschijnsel niet meer bestond. Met een wat grotere groep eerst de Verboden Stad in een uurtje afwerken om vervolgens in een klaslokaal te belanden met uitleg hoe volgens duizenden jaren oude Chinese wetenschap het menselijk lichaam in elkaar zit. Dan tijdens een voetmassage, van een heel gewichtig kijkende meneer met een stropdas allerlei kwalen aangepraat krijgen. Maar met een doosje medicijnen van 200 euro ben je overal vanaf. Ik heb mensen zo’n doosje zien kopen…!!!! Na de lunch nog even de ‘Temple of Heaven’ en het Zomerpaleis, dat we helaas alleen van een afstand konden zien, omdat de tijd te kort was om ernaar toe te lopen. Dat kwam omdat tussendoor nog een bezoek aan een juwelenwinkel was gebracht. Jammer allemaal dus, maar de dag kreeg nog een erg leuk einde omdat onze bus een verkeersovertreding beging, bij controle de chauffeur ook niet over de juiste papieren beschikte en door tien man politie uit de bus werd gehaald. Uit het niets was er ineens een andere chauffeur, maar die kon niet goed rijden en wist bovendien de weg niet, zodat we geld voor een taxi kregen om naar het hotel te gaan. De allerlaatste dag, vrijdag 18 mei, nog even wat door de stad gelopen en het Olympisch Park bezocht. Herinneringen aan het bezoek aan de Spelen in 2008. In het zwemstadion, de ‘water-cube‘ kan nog worden gezwommen, maar niet in HET bad. Wel nog een uurtje op de tribune van HET bad gezeten, op dezelfde plek als tien jaar geleden en alle emotie van toen als een film nog eens dunnetjes herbeleefd. Die foto’s van Beijing staan op:
Dagboek van een camera 