Na weer een nachtje in de trein (we beginnen routine te krijgen) komen we in Irkutsk aan. We droppen de koffers ergens en gaan met een veel kleinere ballast meteen door naar het Baikal-meer, nog zo’n 60 kilometer rijden. Op de kaart van dat grote Rusland ziet het eruit als een klein meertje, maar het is 600 kilometer lang en gemiddeld 40 kilometer breed. En gemiddeld meer dan een kilometer diep! Er ligt nog veel ijs en in de winter is het helemaal bevroren. De enige manier van transport is dan met de auto over het ijs. Wij gaan nu met een soort hovercraft tussen de ijsschotsen door naar Bolshy Koti, zo’n 20 kilometer verderop. Een piepklein dorpje, meer een verzameling van kleine huizen en een winkel, eigenlijk hutje, waar je wat eten kan kopen. We zitten in een klein guest-house, waar we ons gastvrij onthaald voelen en er heerlijk wordt gekookt. Gezellig met bier dat we in het hutje hebben gehaald. De volgende dag lopen we zo’n 20 kilometer terug naar Listvyanka. Langs het meer, maar op het laatst toch vrij pittig over een bergrug. Listvyanka is een droevig oord, wat ooit een mondain toeristisch centrum had moeten worden, maar het is meer een verzameling van half afgemaakte bouwsels en overal op straat bouwmateriaal. Tussendoor protserige villa’s van mensen die het kennelijk wat beter hebben getroffen. We zitten in een onderkomen, waar we de enige gasten zijn, en waar de twee vrouwen achter de balie drukker zijn met de opmaak van hun wenkbrauwen en oogwimpers, dan met ons te woord te staan. Eten gaan we er dus niet doen, maar bij de buren konden we goed terecht en Google Translate was ons behulpzaam bij de communicatie. De volgende ochtend snel terug naar Irkutsk dus, wat een verademing was. Universiteitsstad, dus modern en hip. En dat ver in Siberië. In niets doet dit meer aan de oude Sovjet-tijd denken. Het is de laatste avond in Rusland en we laten het eten ons goed smaken. Morgen verlaten we Rusland. We hebben een mooie indruk gekregen. Eigenlijk vrijwel alleen maar aardige mensen ontmoet. Van enige animositeit jegens ons ‘westerlingen’ hebben we weinig gemerkt. Eerder belangstelling, voor zover ze Engels of Duits spraken. Maar de meesten houden zich niet met het politieke gebeuren bezig, maar meer met de elke dag terugkerende uitdaging om het hoofd boven water te houden. Want velen hebben het hier niet makkelijk in dit harde klimaat. We kwamen enigszins bevooroordeeld naar dit land. Maar nu we weggaan, moeten we dat op onderdelen toch wel bijstellen. Alleen dat al maakte de reis de moeite waard. Morgen rijden we Mongolië binnen. Nu nog een ‘terra incognita‘, want over dat land hebben we nog niet eens een vooroordeel. We gaan het zien. De foto’s van Baikal en Irkutsk staan op:
Dagboek van een camera 