Op zondagochtend toch nog even Ulm bekeken. Een echte Beierse stad met vakwerkhuizen, die je eigenlijk ook zou moeten zien vanaf de toren van de kathedraal en meteen de allerhoogste kerktoren ter wereld. Er was geen lift, dus het duurde dan ook even voordat we besloten hadden om die klim van 163 meter dan toch maar aan te vangen. Niks voor mensen met hoogtevrees, want op het laatst (en dus ook het hoogst) was er – met een vrij uitzicht naar buiten – nog een klein wenteltrapje, waar je elkaar nauwelijks kon passeren. Boven het uitzicht op de compacte binnenstad met rode daken en de Donau, die dwars door de stad loopt. Weer beneden was er op een pleintje een zondagochtendconcert. Eigenlijk was vooral de ambiance mooi. De muzikanten in Beierse kledij en zelfs het stemmig geklede keurige publiek tegen de achtergrond van klassiek beschilderde gevels. En dat bij het meest aangename weer dat je je kunt voorstellen.
In de middag via de Autobahn naar Cochem gereden, een paar honderd kilometer verder aan de Moezel. Cochem is de favoriete uithangplek van Nederlandse 70-plussers. We raken in gesprek met een Nederlandse man, die daags tevoren is aangekomen voor een veertiendaagse vakantie. Hier raken toch wel verschillende belevingswerelden elkaar, want ik kan me nog niet goed voorstellen hoe ik hier in hemelsnaam twee weken zou kunnen doorbrengen. Maar één nachtje hier met een zomers biertje, lekker gutbürgerlich avondeten en een goed ontbijt is helemaal goed. Dinsdag dan de laatste etappe naar huis. Een bloedhete dag, met een voorspelling van 35 graden. Het eerste stuk meanderend langs de Moezel, met een koffiestop op een terrasje aan de rivier. De bedienende dame raakt helemaal ontregeld als we ons tafeltje een klein metertje verschuiven om niet in de brandende zon te hoeven zitten. Maar ja, dit is Duitsland. In Italië gaat dat heel anders. De lunch-tussenstop doen we in Bernkastel-Kues. Nog zo’n uithangplek voor pensionado’s, die in de hitte door de smalle straatjes met vooral souvenirwinkels sjokken. Ik ga toch nog maar eens nadenken wat mijn voorland eigenlijk moet zijn. In de middag via België en Maastricht naar huis. Mooie tiendaagse reis door het hart van het oude Europa en een prachtig toetje op de grote wereldreis. De foto’s van het laatste Duitse stuk staan op:
Dagboek van een camera 