Vanuit Los Angeles zaterdag onze reis naar langs de kust naar het noorden voortgezet. Een stop gemaakt bij Hearst Castle. William Hearst was een zakenman die aan het begin van de vorige eeuw op zijn reizen door Europa en Azië veel kunstvoorwerpen en meubels verzamelde. Hij wilde een buitenhuis bouwen, waar hij al die spullen kon onderbrengen, maar het is met die verzameling zo uit de hand gelopen dat het een heel kasteel is geworden, met een allegaartje aan stijlen. Verder langs de kust, die volgens het boekje “stunning views” zou laten zien. Wat alleen niet in het boekje stond was dat er met name in het voorjaar ook veel optrekkende mist uit het koude water van de oceaan opstijgt. Van die mooie vergezichten hebben we dus weinig kunnen zien. Wel veel zeehonden, die hier in grote kolonies op het strand liggen. In het donker na een lange dag in Salinas aangekomen. Een plaats van niks, maar wel met een lekker Holiday Inn hotel. Ook de geboorteplaats van John Steinbeck en dat zie je hier aan de namen van straten en pleinen. En zelfs aan de namen van de gerechten in het restaurant. Zondag naar Monterey en het aquarium in die stad, waar de meest wonderlijke schepsels van de zee waren te zien.
Daarna filerijden naar San Francisco. Daar hebben we de laatste drie dagen van onze vakantie doorgebracht. We waren er te gast bij Richard en Fritz, die ons ook afgelopen zomer in Amsterdam hebben bezocht. Een ideale stad om de reis af te sluiten. Geen echt Amerikaanse stad, maar eerder Europees aandoend met zijn vele Victoriaanse huizen. Maandag vier uur lang door de stad geslenterd en geprobeerd de stad ook met foto-ogen te bekijken. Dinsdag het Golden Gate Park met de gelijknamige brug. Het was een kick om over die enorme constructie van de brug naar de overkant te rijden. Maar nog een veel grotere kick was nog wel om over de brug heen en weer hard te lopen. Met de Garmin levert dat vast wel weer een fraai kaartje op van een locatie die er tenminste toe doet. Twee jaar geleden ook hier gelopen in de mist, maar vandaag was het prachtig helder weer. Vlakbij ligt het wat vreemd aandoende, pompeuze maar zeker fotogenieke Palace of Fine Arts, gebouwd tijdens de wereldtentoonstelling van 1915. San Francisco heeft een fris klimaat, zelfs in hartje zomer, maar woensdag was het ineens een warme dag, recordwarm voor april, zo werd gezegd. Uurtje rijden naar een prachtig strand met enorme golven aan de Pacific. Het zou daar een min of meer officieel naaktstrand zijn, maar daar zijn de Amerikanen niet zo van, zo bleek.
Heerlijke dag, maar groot nadeel is dat je niet in de oceaan kunt zwemmen. Het water is veel te koud en je kan hier zelfs in de zomer niet in de zee. Wel zou je hier af en toe walvissen kunnen zien, maar vandaag natuurlijk net weer niet. Dit is meteen het einde van de vakantie en vooral van de lange autoreis vanuit Houston naar San Francisco. Het halve continent hebben we doorgereden en achter een al jarenlang sluimerende wens is nu eindelijk eens een ‘v-tje’ gezet. Als je dat hier aan willekeurige Amerikanen vertelt, zeggen ze stuk voor stuk: “waaaauw”. Terwijl ze zelf hun hand niet omdraaien om vijftig mijl te rijden om ergens een lekker ijsje te eten. De laatste avond de koffer aan het pakken. Enige (negatieve) opwinding is er omdat nu blijkt dat we niet rechtstreeks vliegen, maar via Los Angeles zijn omgeboekt en vrijdag uren later thuis zijn. Maar de eindconclusie is toch wel dat we (alweer) een prachtige reis hebben gehad. De laatste indrukken staan op:
Dagboek van een camera 