Houston is het beginpunt van onze autoreis door de VS. Houston is “deep in the heart of Texas“. Daar huist een trots volkje. Ze zijn natuurlijk Amerikanen, maar vooral Texans. Ze hebben nog nét geen eigen paspoort. Alles is hier Texas size en vooral de hoeveelheden voedsel, die ze hier naar binnen werken met dito tafelmanieren zijn indrukwekkend. Voor een deel doen we de reis met zijn drieën. Tot Phoenix reizen we met Richard, die in Phoenix woont en waar we later ook een paar dagen te gast zullen zijn. Hij komt dinsdag uit Phoenix naar Houston gevlogen en we halen hem af van het vliegveld. De stad zelf is eigenlijk niks bijzonders. Typisch Amerikaans, met een down-town van kantoorhoogbouw en verder eindeloze laagbouw, waar men dan woont. De stad staat verder ook niet bekend om zijn belangwekkende bezienswaardigheden. Richard suggereerde een bezoek aan een soort landbouwtentoonstelling met een kermis en ‘s avonds naar een rodeo.
Ik dacht dat in Amerika rodeo’s altijd op dorpskermissen werden gehouden, maar deze was in een overdekt stadion met tienduizenden toeschouwers. Je kon er gokken op de winnaars en er gingen zo te zien grote hoeveelheden geld om. De volgende dag het Space Center bezocht. Daar zat Mission Control, van waar in de 60’er en 70’er jaren de bemande ruimtevaart werd begeleid. “Houston, we have a problem…“, weet ik nog, een uitdrukking die later overal ter wereld te pas en te onpas wordt gebruikt. Ruimtevaart is eigenlijk iets uit mijn jeugd, toen het nog iets bijzonders was. Tegenwoordig horen we er niet veel meer over, maar sinds deze week ben ik weer helemaal op de hoogte. Het fotoserietje van de kermis, de rodeo en de ruimtevaart staat op:
Dagboek van een camera 