Het is ons met de paplepel ingegoten, al op de lagere school bij de eerste les aardrijkskunde. Dat Nederland beschermd wordt tegen de zee door een hoge duinenrij. Behalve dan op een kleine strook bij Petten. Daar zijn geen duinen, maar is een dam: de Hondsbossche Zeewering. Maar sinds afgelopen vrijdag weet ik dat die dam er niet meer is. Althans begraven onder een dikke laag opgespoten zand, waarop nu duinen met helmgras zijn verrezen en aan de zeekant een brede strook nieuw strand. Hier en daar zie je nog de restanten ervan. Allemaal gedaan om die zeewering op deltahoogte te brengen en tegelijkertijd een ecologische verbinding tot stand te brengen in het duingebied. Het is overigens niet zeker of de nieuwe duinen en het strand op langere termijn stand zullen houden. Want honderden jaren geleden lag de kustlijn nog veel verder in zee en het is dus de vraag of de zee het nieuwgewonnen gebied over een jaar of dertig niet weer zal hebben ingepikt.
Maar anno 2019 ligt er een prachtig nieuw strand en duinenrij, met een nieuwe naam, de ‘Hondsbossche Duinen’. We hebben de gelegenheid te baat genomen om over dat nieuwe strand vanaf Camperduin heen en weer naar Petten te lopen. Het was een druilerige dag, dus was er bijna niemand op het strand, behalve de vogels, druk in de weer met de visvangst, en de zeedieren die het nieuwe strand ook hebben ontdekt. Heel fraai vond ik ook het zicht vanaf de duintop op het weidse Noord-Hollandse land met weinig begroeiing. Zo plat als een dubbeltje, maar wel met de kenmerkende boerderijen en molens. Maar dat liet zich in dat sombere weer lastig fotograferen. Net zoals de dingen op het strand trouwens, die wat verder weg waren. Dus toch maar eens terugkomen bij beter weer. De indruk van vrijdag staat op:
Dagboek van een camera 