Mijn blog staat inmiddels vol stukjes en fotoseries van overal, maar de buurt waarin ikzelf – nota bene – al 25 jaar woon ontbreekt nog: de Plantagebuurt. De reden zal wel zijn dat je elke keer denkt, dat het altijd nog wel een keertje kan. Maar als er dan ineens een beeldbepalend monument uit de buurt wordt gesloopt, wordt het toch wel urgent. Deze week reed ik langs het voormalige verzorgingshuis Sint Jacob en zag dat het al bijna helemaal was verdwenen. Hoog tijd om dat voortdurend uitgestelde voornemen nu maar eens aan te pakken, want als zo’n monument eenmaal weg is, weet je een maand later al niet meer wat er ooit heeft gestaan. Een fotoserie van de Plantagebuurt begint met de afbakening wat eigenlijk de grenzen van de buurt zijn. Er zijn gemeentegrenzen, in Amsterdam zelfs stadsdeelgrenzen, maar ik weet niet of er officiële buurtgrenzen zijn.
Voor het gemak heb ik maar een denkbeeldige cirkel getrokken van ongeveer 500 meter van mijn woning, me verbazend wat voor moois er in die cirkel te zien is. Het is een studentenwijk en dat brengt een aangename mix van woningen en horecagelegenheden met zich mee. Nergens kan je op zomeravonden gezelliger een pizza eten dan op het trottoir van de Plantage Kerklaan. Het universitair complex aan de Roetersstraat even verderop is grondig verbouwd. Het heeft jaren geduurd, maar dan stáát er ook wat. Sinds ik niet meer werk kom ik er nauwelijks meer, maar verbaasde me erover hoe fraai het er nu uitziet. Aan de overkant, aan de Sarphatistraat, is een mooi hotel gekomen, dat de vervallen gevel daar heeft vervangen. Hotels zijn natuurlijk voor toeristen en daar hebben we er in Amsterdam meer dan genoeg van. Maar de Plantagebuurt ligt net buiten de zwaarbelaste zones. Hier valt het (nog) mee en vind ik de toeristen eerder bijdragen aan die aangename mix. Behalve dan misschien de boten. Die zijn vooral een excuus om veel lawaai te maken en stevig te drinken, niet alleen door toeristen maar vooral ook door autochtonen, die vinden dat ze iets te vieren hebben. Op warme zomeravonden kunnen we daarvan aan het Entrepotdok meegenieten. Maar daar schijnt de gemeente binnenkort een stokje voor te steken. Als het tenminste gaat lukken, want de oppositie is sterk.
De buurt is ruim voorzien van groen. In combinatie met prachtige straten, zoals de Henri Polaklaan, het kleine Wertheimparkje met het Auschwitz-monument, maar vooral Artis. Het Kadijkseplein vind ik een onderschat pareltje. Hier komen nauwelijks toeristen, er is ook geen lawaai, maar gezellige terrassen met uitzicht op het Oosterdok, het Scheevaartmuseum en in de verte de bouwput, waar booking.com een knots van een hoofdkantoor gaat neerzetten. Dynamiek is er dus ook en de buurt oogt bepaald niet ingeslapen. Al met al is het een heerlijke woonbuurt, waar ik me al 25 jaar helemaal thuis voel. Hoe de buurt er vandaag bij ligt staat op:
Dagboek van een camera 