Zondag en maandag zijn twee echte ‘door-rij dagen’, met in totaal 900 kilometer af te leggen. Zondag is het eindpunt Chinle in Oost-Arizona met de nabij gelegen ‘Canyon de Chelly’. We wilden dus vroeg weg, ook al omdat we die dag de canyon nog wilden bekijken. Zondagochtend bleek alleen dat hier ineens de zomertijd was ingegaan, dus het eerste uur waren we al kwijt. Maar we konden lekker doorrijden. Nagenoeg geen verkeer, heel dunbevolkt en ook een tamelijk eentonig hoogvlakte-landschap. We proberen een koffiestop in Kayenta, de eerste plaats van betekenis na twee uur rijden. Verder niets, of het moesten af en toe kleine huisjes of caravans zijn in de woestijn, waar je terecht komt, als het leven je niet heeft meegezeten. Het einddoel is Chinle. Op de kaart lijkt het een toch wel belangrijk regionaal centrum, maar het is een treurig oord en het lijkt er eerder op de derde wereld. De mensen die hier wonen hebben het duidelijk niet gemaakt in de ‘rat race’ in het land van ‘de onbegrensde mogelijkheden’. En als je dan hier woont heb je ook weinig kans meer om ooit nog uit deze positie te komen. Het enige wat je hier kunt doen is overleven en de mensen maken dan ook niet de indruk dat ze nog veel zin hebben om er nog wat van te maken. Als Trump America great again wil maken, moest hij hier maar eens beginnen, lijkt me zo.
De Canyon de Chelly was prachtig, daarentegen. We waren gewaarschuwd dat, als je de Grand Canyon eenmaal hebt gezien, deze zou tegenvallen. Maar dat viel erg mee. We maken bij een van de viewpoints een wandeling helemaal naar beneden. Dat kon in de Grand Canyon niet, alleen als je daar enkele dagen voor uit zou trekken. Hier kon het dus wel en het gaf weer heel andere vergezichten. Maandag rijden we verder. Ook onderweg veel armoede. Kleine houten bouwsels of veredelde stacaravans met veel rommel voor de deur, zoals autowrakken en ander grofvuil. Maar wel weer overweldigende landschappen. We komen langs een geografische bijzonderheid: ‘Four Corners’, een ‘vierlandenpunt’, waar vier staten aan elkaar grenzen: Arizona, Utah, Colorado en New Mexico. Als je het een beetje handig aanpakt kun je daar met je voeten in vier staten tegelijk staan en die prestatie vastleggen met selfies. Dat doet daar iedereen, dus wij ook.
De tocht gaat verder naar Santa Fe in New Mexico. We proberen een lunch. Proberen, want goed eten en er bovendien lekker bij zitten is hier een probleem. Er is onderweg weinig keus, behalve dan die ketens, zoals McDonalds, Burger King, KFC en wat al niet meer. Totdat we een soort truckers-café zien, met redelijk veel keuze in de menu’s. Het is of je hier een film binnenstapt van een willekeurige Amerikaanse B-serie. Ik krijg koffie uit zo’n grote glazen kan. Eigenlijk warm water met een kleurtje. Koffie is eigenlijk ook een probleem hier. Behalve bij de Starbucks, waar je dan wel meteen 5 dollar neertelt voor een smakelijk kopje. Maar dat truckers-café had wel een heerlijke omelet. We rijden verder en het weer wordt slechter. Er ligt nog veel sneeuw langs de weg en de laatste 100 kilometer regent en sneeuwt het onafgebroken. We hebben wel een heerlijk hotel in Santa Fe, we blijven er twee dagen, maar de weersverwachting voor de komende twee dagen is slecht: regen en sneeuw. Maar we gaan er wel wat van maken. Wordt dus vervolgd. De foto’s staan op:
Dagboek van een camera 
Mooie reisverslagen Jan, en adembenemende foto’s. Prachtig. Nog veel plezier.
LikeLike