Donderdag is de Grand Canyon bezocht. Ondanks het weer, want het was ijskoud met buien en een sterke wind. Onderweg wilden we een groepje elanden bekijken, die daar langs en over de weg liepen. We hadden blijkbaar iets fout gedaan bij het parkeren langs de weg en we werden aangehouden door een ‘Park Ranger’. Hij bleef even op een afstandje staan van onze auto, dus ik stapte uit de auto om het gesprek te openen. Hij schrok daar blijkbaar zó van, dat hij hard tegen me te begon te schreeuwen dat ik terug in de auto moest. Hij kwam dichterbij, zei wat we volgens hem twee keer fout hadden gedaan en hij moest paspoorten en rijbewijzen zien. “Aha…from Europe”. Toen kalmeerde hij en zei dat het bij ons misschien heel gewoon was om uit de auto te stappen, maar hier beslist niet. Hij bekende dat hij het heel bedreigend had gevonden dat ik uitstapte. Hij werd ineens een stuk vriendelijker, zei dat hij eigenlijk het recht had om een bekeuring uit te delen, maar liet het vervolgens bij enkele adviezen hoe de auto langs de weg te parkeren en wenste ons nog een fijne dag. Het incident heeft me wel nog de hele dag beziggehouden.
Maar de dag is ook besteed aan een wandeling langs de ‘south rim’ van de canyon. Ondanks de hagelbui in het begin, knapte het weer in de loop van de dag op. Over de canyon zelf zijn al boeken vol geschreven, dus daar valt nog weinig nieuws aan toe te voegen. De canyon heeft er tienduizend eeuwen over gedaan om de diepte te bereiken die hij nu heeft en het proces gaat nog steeds door. Volgend jaar is hij dus één millimeter dieper. We nemen afscheid van Richard, die donderdagavond met de bus teruggaat naar Phoenix. Wij reizen door naar het noordoosten. Het afscheidsdiner is een snelle hap en bestaat uit pizza in de food court van de canyon. Het valt op dat bejaarde mannen, van zeker ouder dan 70, hier de tafeltjes afruimen en schoonmaken. De verdiensten zijn minimaal, maar zijn voor hen pure noodzaak als aanvulling op hun pensioenvoorziening, áls ze dat al hebben. Ze overnachten in houten cabines aan de overkant van het parkeerterrein en dat maandenlang. Een sociaal leven hebben ze veelal niet en als ze ontslagen worden verkassen ze gewoon naar een andere werkgever met soortgelijke secundaire arbeidsvoorwaarden. En zo proberen in Amerika miljoenen bejaarden op deze manier te overleven. De foto’s van de canyon staan op:
Dagboek van een camera 