België, ‘the day after‘ de verloren halve WK-finale. Ik had niet de indruk dat die Belgen bij de pakken gingen neerzitten, want de terrassen zaten ouderwets vol en de pintjes kwamen overal gezellig door. Tenminste in Luik, maar het zal elders in België niet anders zijn geweest, neem ik maar aan. Gisteren ging het dus naar Luik, niet om te kijken hoe het land er na de wedstrijd bij lag, maar omdat die stad al een hele tijd op het verlanglijstje stond. En het moest maar eens een keer van dat lijstje af, zo vonden we. Het spoor ging trouwens wél bij de pakken neerzitten, omdat ze het daar nodig vonden te gaan staken. Maar dat zal wel een andere reden hebben gehad dan het voetballen. Behalve dan weer het boemeltje van Maastricht naar Luik, dat gek genoeg wel reed en ons op een leeg station Guillemins afleverde. Een gloednieuw TGV-station, dat de stad Luik weer een beetje van zijn imago van een vervallen staalindustriestad af moet helpen en duidelijk bedoeld om duizenden reizigers per uur af te werken.
Alleen vandaag even niet, want het lag er verlaten bij met een enkele teleurgestelde reiziger, maar daardoor des te fotogenieker. Verder ging alles vanzelf. Je hoeft alleen maar op je dooie gemak van het station Guillemins naar het Place Léopold te kuieren, je ogen de kost te geven en de stad en het leven ontrollen zich vanzelf gewillig voor het oog en de camera. Heel fraai was nog wel de lange trap, die je naar een hoger stadsdeel brengt met een mooi overzicht over stad en Maas. De terugreis naar Maastricht kon dan weer niet met de trein, dus dat leverde ons een ongemakkelijk busritje met veel omwegen op, zodat we net de intercity naar Amsterdam misten. Mooie reden om nog een uurtje in Mestreech te blijven voor een ‘hèpske en een drènkske‘ op een terras. Het fotoserietje staat op:
Dagboek van een camera 