Nog nooit in de winter heb ik het strand zo vaak bezocht als in het nog maar prille begin van dit jaar. Deze keer weer met Marcel, die zich inmiddels ook heeft ontpopt als strandliefhebber. Misschien komt het ook omdat je door de lock-down, en nu ook al met de avondklok erbij, weinig anders buiten kunt doen dan wandelen. En als je dat niet in de stad wilt doen, kom je al gauw op het strand terecht. Deze keer andermaal in Wijk aan Zee. Het dorp zelf ligt er treurig bij. Het is deels op toerisme georiënteerd, maar alles is dicht. Verder is het sterk afhankelijk van Tata Steel, dat inmiddels het meest milieuvervuilende bedrijf van Nederland is. Veel stofregens komen in het dorp neer, dat dus letterlijk ‘onder de rook’ van het bedrijf ligt. Daarbij komt ook nog dat de toekomst van het bedrijf ongewis is en dus ook het toekomstige werk in het dorp.
Maar op het strand kun je dat achter je laten, hoewel je Tata Steel op de achtergrond niet kunt missen. En daar is meer te zien dan Tata Steel alleen. Deze keer onder meer het paragliden, dat ik met enig ontzag bekeek. Je begint hoog op het duin en dan schijnt alles vanzelf te gaan. Maar ik vroeg me af hoe je moet sturen, van hoogte veranderen en een beetje netjes landen. Want ik vond hun snelheid toch behoorlijk. Ik zag wel de grote ronde stootkussens, die de pijn van het landen wat kunnen verzachten. Maar het lijkt me dat, als ik die dingen onder knie zou hebben, het toch wel een heel leuke sport is. Maar fotograferen is dat ook..! Het resultaat van de dag staat op:
Dagboek van een camera 