Al een aantal jaren staat er een uitnodiging van mijn buurman John om eens een aantal dagen te gast te zijn in zijn huis in Italië. Het kwam er eigenlijk nooit van, hoewel het land sinds mijn eerste bezoek als 18-jarige altijd een speciaal plekje in mijn hart heeft behouden. Maar afgelopen januari is het plan eindelijk concreet gemaakt en is een treinreis geboekt voor in april. Die treinreis ging om inmiddels overbekende redenen niet door, maar afgelopen donderdag is de koe dan echt bij de horens gevat en zijn John en ik vertrokken. We gingen niet meer met de trein, want dat bleek achteraf veel te ingewikkeld. En al helemaal niet met het vliegtuig, want dat vonden we nog steeds niet echt veilig. Maar wel met de auto en dat bracht meteen dat ouderwets romantische reisgevoel met zich mee. Dat gevoel zijn we met al dat gevlieg over de wereld toch wel een beetje kwijtgeraakt. Want is eigenlijk de helft van de pret van het reizen niet het onderweg zijn? Mits het een beetje relaxed gaat natuurlijk, je regelmatig onderweg stopt, en dan maar kijken wat zich voordoet.
De reis ging naar Collevecchio in midden-Italië, zo’n 60 kilometer boven Rome en we hadden besloten er drie dagen over te doen, met overnachtingen in Nancy en Turijn. Spotgoedkoop, want er waren nog steeds maar een handjevol andere gasten in de hotels. In Nancy een mooi hotel in de binnenstad, dat ooit een soort stadspaleis moet zijn geweest. In Turijn het tegenovergestelde: buiten het centrum, hypermodern en de kamer boordevol geavanceerde elektronica. Zoveel, dat het me nog heel wat moeite kostte om voor het slapen gaan alle lichten op de kamer uit te krijgen. Ook zorgden we ervoor niet alleen maar over de autobaan te scheuren en met name op de tweede dag tussen Nancy en Turijn ging het vooral over secundaire wegen door de Jura, lang lunchen onderweg, langs het meer van Genève en over de Grote St. Bernardpas.
Op die dag liep het wat betreft tijd dus flink uit de hand, zodat we mede door een flinke onweersbui vlak voor Turijn met erg veel water op de weg pas rond 10 uur bij het hotel in Turijn aankwamen. Daar was het eten al op, maar het hotelpersoneel wist nog wel een pizzeria in de buurt en was zo aardig om even te bellen dat we eraan kwamen. En ouderwets reizen betekent ook, als er dan toch nog veel autobaan is, af en toe van de weg af gaan en zomaar een stad binnenrijden voor een lekkere cappuccino, zoals in Piacenza in de Po-vlakte. Of een kijkje nemen bij het Trasimeense Meer, waar Hannibal ooit slag leverde met de Romeinen. Zaterdagavond na een mooie, maar ook wel vermoeiende reis, beland in Collevecchio. Hoewel de combinatie autorijden en fotograferen niet echt handig is, is er toch nog wel een serie gekomen op:
Dagboek van een camera 