Nog maar eens geprofiteerd van het mooie weer en zondag andermaal de hoge schoenen aangetrokken voor een wandeling, deze keer met Marcel. We hebben een boekje met routes in en rond Amsterdam, maar juist buiten de binnenstad. Zo leer je de eventuele nog niet ontdekte stukjes van de stad kennen. Bijkomend voordeel is dat je geen toeristengroepen met vlaggetjes tegenkomt. We gingen wel heel vroeg weg, net na zonsopkomst, nog voor negenen. Zes graden onder nul, maar wel een prachtige lucht. Eerst door de keurige nieuwbouw van het Oostelijk Havengebied en daarna via het Flevopark ‘op en onder’ de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Daar blijkt dat ‘op’ en ‘onder’ de brug twee heel verschillende werelden zijn. Op de brug, zoals bij alle bruggen, het verkeer, niks bijzonders dus. Maar onder die brug bestaat een andere wereld, waar ook andere regels gelden. Dit is het domein van skateboarders, graffiti spuiters en Joost mag weten van wat nog meer allemaal.
Verderop, aan de Zuider IJdijk wordt het nog anarchistischer en kom je in een nog onontgonnen havengebied, een soort niemandsland met allerlei vage kleine bedrijfjes, vaak bouwvallige bouwsels met golfplaten daken of andere provisorische voorzieningen. Duidelijk een rafelrand van de stad, die zich lijkt te onttrekken aan de bovenwereld, nota bene nog binnen de ring. Maar het schijnt dat ook dit gebied zal worden ontgonnen als een bouwlocatie. Hier komt toekomstige Sluisbuurt, met hoogbouw tot 125 meter. De toekomstige naam van die buurt is – lijkt me zo – ontleend aan de Oranjesluizen, die daar niet ver vandaan liggen en die we ook oversteken. Verderop komen we dan weer terug in de bovenwereld, in Schellingwoude en Durgerdam. Kleine dorpjes met mooi gerestaureerde kleine huisjes, die horen bij de gemeente Amsterdam, maar (nog) niet ten prooi zijn gevallen aan de bouwwoede en kennelijk toch hun oude karakter hebben behouden.
En dan, na Durgerdam, kom je ineens in Waterland. Hier lijkt de Randstad op te houden en sta je ineens in een wijds landschap, vrijwel zonder bomen, met alleen water en gras. Platter kan het land niet zijn. De tocht eindigt in Ransdorp, in diepe zondagsrust. Het ons aanbevolen café de Zwaan was dicht en bussen rijden er ook niet op zondag, zodat we toch nog twee kilometer extra moesten lopen naar de rand van Amsterdam, waar we een stadsbus konden oppikken. Maar wel mooi gewandeld en inderdaad niet ontdekte stukjes gezien, zelfs nadat ik hier al bijna 25 jaar heb gewoond. En ook geen toeristengroepen gezien. Wel foto’s gemaakt natuurlijk, kijk maar op:
Dagboek van een camera 